TOPOLINO τεύχος 2985

Αφού δεν έγινε διανομή από το πρακτορείο ξένου τύπου, το τεύχος 2984 (το περιμένω από αλλού όμως!), να σας πω για το 2985. Συνοπτικά και εν συντομία, όπως έχουμε πει και στην προηγούμενη παρουσίαση, γιατί θα τις βρούμε μπροστά μας τις ιστορίες αυτές κάποια στιγμή και είναι προτιμότερο να τις κρίνουμε μεταφρασμένες. Όχι τόσο για μένα, όσο για σας. Άλλωστε καλό είναι να μπορείτε να τις έχετε διαβάσει και εσείς, ώστε να κάνουμε και διάλογο.

Τέσσερις είναι οι ιστορίες του τεύχους. Ο Γκουφοηρακλής τελείωσε μάλλον άδοξα, εκεί που περιμέναμε να διαβάσουμε και τους υπόλοιπούς του άθλους. Οπότε οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως οι γείτονες έκαναν κάποιου είδους επιλογή άθλων. Ας είναι. Κι αυτοί όμως που εικονογραφήθηκαν ήταν πολύ καλοί και τους περιμένουμε στο Μίκυ Μάους, εν ευθέτω χρόνω… Εχουμε λοιπόν αρχικά το «L’ ultima avventura» (η απόλυτη περιπέτεια), μέρος πρώτο. Ή, αν προτιμάτε, όλοι οι κακοί χωράνε! Οι περισσότεροι από τους αντιπάλους του Σκρουτζ είναι εδώ σε ένα παρατεταμένο μπρα ντε φερ, με πολλή δράση και ακόμη περισσότερη πλοκή! Έξυπνο το σενάριο (όλα σχετικά είναι βέβαια, αφού και η συγγραφική πρωτοτυπία κάποια στιγμή εξαντλείται…), αλλά σκίτσο… χμ… πολλών ενστάσεων. Η συνέχεια (και το τέλος;) στο επόμενο τεύχος.

Σε δύο μέρη χωρίζεται και μια περιπέτεια του Ιντιάνα Γκούφυ, αλλά αυτή ολοκληρώνεται στο ίδιο τεύχος. Είναι το «L’ Accordo diabolico» (η διαβολική συγχορδία—για μουσική μιλάμε), όπου ο ήρωάς μας μπλέκει με τα πεντάγραμμα και τους μουσικοσυνθέτες τού 18ου αιώνα. Ωραίο και εδώ το σενάριο, ομοίως με την προηγούμενη ιστορία μέτριο το σκίτσο…

Ακολουθεί ίσως η πιο κεφάτη από όλες τις ιστορίες, το «Ricordi ramificati» (να σας το μεταφράσω σαν διακλαδισμένες αναμνήσεις; Ας το δούμε όταν κυκλοφορήσει εδώ, πως θα μεταφραστεί, καλύτερα!). Έχει πολλή πλάκα η ιστορία. Πρωταγωνιστούν οι ανιψιές της Νταίζυ και οι ομόλογοί τους των Λύκων! Εδώ έχουμε ευρηματικές καταστάσεις και ίσως το καλύτερο σκίτσο τού τεύχους.

Πάμε και στον Χάρυ Βδέλα, που παρέα με τον Φέθρυ κλείνουν το τεύχος. Τίτλος της ιστορίας «Luna Perdita». Το μισοφέγγαρο δεν με καλύπτει σε τίποτα. Σκίτσο – σενάριο απογοητευτικό. Συνολικά το τεύχος αυτό ήταν από τα πιο μέτρια που έχω διαβάσει εδώ και καιρό, οπότε να μην γκρινιάζουμε που καμιά φορά έχουμε κάτι αντίστοιχο και στο Μίκυ Μάους.

Μπορείτε να βρίσκετε συγκεντρωμένες αυτές τις παρουσιάσεις εδώ.

Για το Comics Trades 2012–2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

ΚΕΝΤΑΛ – ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΤΟ 1972!

Είναι γνωστό πλέον σε όλους όσους ασχολούνται με την ιστορία των Ελληνικών εκδόσεων κόμικς, ότι πολλοί από τους ήρωες που εμφανίστηκαν στις σελίδες τους, είχαν περάσματα από διαφορετικούς εκδότες, καμιά φορά και ταυτόχρονα, δημιουργώντας ένα ατελείωτο και πολύ μπλεγμένο κουβάρι. Ένα τέτοιο, θα δείτε να ξετυλίγεται πιο κάτω, στις γραμμές που ακολουθούν. Τον γνωρίσαμε μέσα από τα οπισθόφυλλα του Μικρού Σερίφη, στην περίοδο του με μεγάλο σχήμα(εκδόσεις Αιγόκερως – Πότης Στρατίκης), το 1965. Τρία χρόνια αργότερα(Απρίλιος 1968), τον βλέπουμε σε δικό του μηνιαίο περιοδικό, για λίγα τεύχη. Μετά θα κάνει ένα πέρασμα διαρκείας, με περιπέτειες σε επανάληψη, στον εβδομαδιαίο Μικρό Καουμπόυ(εκδόσεις Μονόκερως – Ανδρεόπουλος & Ραμπατζής 1973 – 1986).

Αυτό που μας έλειπε σαν ενδιάμεση εμφάνιση, ήταν το 1972, προκειμένου να έχουμε μια ολοκληρωμένη εκδοτική του εικόνα στη χώρα μας. Ο λόγος για τον Κένταλ, ή αν προτιμάτε Randal the killer. Ο σκληρός καουμπόι του Arturo de Castillio, με την πολύ επιτυχημένη παρουσία σε Ευρωπαϊκές εκδόσεις κόμικς, δεν ήταν δυνατόν να λείψει και από τα Ελληνικά δεδομένα, προς τέρψη και ευχαρίστηση των πολλών φίλων των γουέστερν κόμικς. Αυτά λίγο έως πολύ τα ξέρετε, φαντάζομαι. Ας δούμε όμως τι έγινε το 1972, για να ρίξουμε λιγάκι φως στον χαμένο αυτό κρίκο του κ. Κένταλ. Ήταν η χρονιά των πειραματισμών σε σχέση με τα εικονογραφημένα πάντα, από πολλούς εκδότες στη χώρα μας. Αυτός που ρίσκαρε ίσως περισσότερο απ` όλους, αλλά και διέθετε τελικά όπως αποδείχτηκε την λιγότερη υπομονή, ήταν ο κ. Δραγούνης. Το έχουμε ήδη αναφέρει πολλές φορές. Έτσι, μετά την Κατάκτηση της Δύσης(στο μικρού σχήματος και Γαλλικής προσαρμογής Ταρζάν, ή αλλιώς Ζέμπλα), σας πληροφορούμε ότι και ο Κένταλ ήταν για μόλις ένα τεύχος στην Πηδάλιο Πρες!

Διαφημίστηκε και εκείνο αρκετά(κυρίως με καταχωρήσεις στα υπόλοιπα περιοδικά του οίκου), σαν μια επερχόμενη έκδοση κόμικς που σκοπό της είχε να γίνει ετήσιος θεσμός, αλλά που εν τέλει χάθηκε με μόλις ένα τυπωμένο ίχνος πίσω της! Ο λόγος για το ΕΤΗΣΙΟ ΚΟΜΙΚΣ 1972. Εκεί, μαθαίνουμε τι έκανε το καλοκαίρι του 1972 ο Κένταλ! Βρίσκονταν σαν Κάρρετ ο …έρημος καβαλάρης(;;;), με την ιστορία …για μια καλύτερη ζωή(;), στις σελίδες αυτής της έκδοσης του κ. Δραγούνη! Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί περιοδικό που να συμπεριλήφθηκε(έστω και με άλλο τίτλο), οπότε προφανώς μιλάμε για μια ιστορία που δεν επαναλήφθηκε σε άλλο εικονογραφημένο ή μη, στην Ελλάδα.

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.

ΤΑΞΙΔΑΚΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ – ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1972

Από χθες το Comics Trades άρχισε να ντύνεται στα γιορτινά, φορώντας γιρλάντες και πολύχρωμα φωτάκια, με την προσθήκη εικόνων που μας φέρνουν κοντά όλους σε ένα κλίμα οικογενειακό, ζεστό, φιλικό, σαν όλα όσα συμβολίζουν οι μέρες των Χριστουγέννων, που μπορεί να βρίσκονται αρκετές μέρες μακριά ακόμη, αλλά η λάμψη τους ήδη έχει ξεκινήσει την τροχιά της, στην ουρά του πιο φωτεινού άστρου! Αυτή η σελίδα, χτισμένη με εκείνα τα αγνά παιδικά υλικά, που καθρέφτιζαν την προσμονή και την λαχτάρα στα μάτια, για έναν ολόκληρο μήνα θα προσπαθήσει να αναβιώσει αυτές τις μικρές, δικές μας στιγμές χαράς, με την αθωότητα του τότε και την νοσταλγία του σήμερα. Μια σειρά άρθρα, ικανά να ξυπνήσουν αναμνήσεις και συναισθήματα, θα βρουν την θέση τους ανάμεσα στα στολισμένα δέντρα, τους  Άη – Βασίληδες και τα αναμμένα κεριά. Μπερδεμένα στους ήρωες των κόμικς που μας μεγάλωσαν μέσα από τις σελίδες τους, θα κρέμονται σαν μικρά, καλά τυλιγμένα δωράκια και το μόνο που θα έχετε να κάνετε είναι να τα διαβάσετε. Μελωδίες από αγαπημένα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, βίντεο με ταινίες και κινούμενα σχέδια, όμορφες εικόνες χαρούμενες και πολλά κόμικς, ετοιμάζονται να μπουν κάτω από το δέντρο που φτιάξαμε για όλους!

Με το κείμενο και περισσότερο με τις εικόνες που ακολουθούν, θα προσπαθήσουμε να γυρίσουμε τον χρόνο στον μακρινό Δεκέμβριο του 1972.

Είχαν χρειαστεί σχεδόν τριάντα χρόνια ψυχροπολεμικού κλίματος και πολιτικού στρουθοκαμηλισμού, για να αναγνωρίσουν η μια την άλλη. Έτσι κάπως, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την ένωση των δύο τμημάτων μιας χώρας. Η Δυτική, άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε δίπλα την Δυτική Γερμανία.

Ο κόσμος άλλαζε, σε μια δεκαετία ντυμένη με παντελόνια καμπάνα, ανδρικά πρόσωπα με μακριές φαβορίτες και τον απόηχο των «παιδιών των Λουλουδιών» να παίζει το ρόλο μιας μουσικής, πολύ μπερδεμένης υπόκρουσης. Η τεχνολογία έδινε σχήμα στα οράματα παλιότερων γενεών, ανακαλύπτοντας νέους τρόπους για να αναδεικνύει το «εγώ» της και να κλέβει την προσοχή όλων. Αργότερα, θα έμπαινε και στην διαδικασία της αυτοαναίρεσης, αλλά τότε, το Δεκέμβρη του 1972, είχε να καυχιέται για ακόμη μια επανδρωμένη αποστολή του Apollo 17 στην Σελήνη. Ήταν η τελευταία για αυτό τον τύπο  διαστημόπλοιων, μέσα στον 20^ο αιώνα.

Την ίδια στιγμή, ο χαρτοφύλακας του συνωμότη γερουσιαστή Howard Hunt, αποκάλυπτε το περιεχόμενο του των 10 χιλιάδων δολαρίων, καρπός  του μεγαλύτερου Αμερικάνικου πολιτικού σκανδάλου, που αποκαλέστηκε Watergate. Οι πολίτες της χώρας, θα επιθυμούσαν σίγουρα οι εμπλεκόμενοι να βρίσκονταν στις θέσεις των επιβατών, της μοιραίας πτήσης 553 του Boeing 737 με προορισμό το Σικάγο, αντί για τους 43 συμπατριώτες τους που έχασαν τη ζωή τους, την ίδια ακριβώς μέρα.

Οι πόλεμοι καλά κρατούν, στην βασανισμένη Αφρικάνικη ήπειρο, με την Ροδεσία και την Μοζαμβίκη να παίρνουν σειρά, ενώ μέσα σε γενική πια κατακραυγή, οι Αμερικάνικες ένοπλες δυνάμεις βομβαρδίζουν την ημέρα των Χριστουγέννων το Ανόι, προσπαθώντας να βάλουν με τον πιο αιματηρό τρόπο, έναν επίλογο στον πόλεμο του Βιετνάμ. Λίγες μόνον μέρες πριν, η Joan Baez είχε ηγηθεί μιας ομάδας ακτιβιστών, που παρέδωσαν δώρα στους αιχμάλωτους πολέμου στο Βόρειο Βιετνάμ. «Φοβού του Δαναούς και δώρα φέροντες», μάλλον μουρμούρισαν οι Βιετναμέζοι, την ώρα που το βραβείο Νόμπελ ειρήνης εκείνης της χρονιάς, δεν απονεμήθηκε ποτέ…

Στην Λατινική Αμερική ανεβοκατεβαίνουν οι «πρόεδροι – σωτήρες» και οι Χούντες γνωρίζουν μεγάλες πιένες. Μαζί με την Ελλάδα, βρίσκονται άλλες 6 χώρες σε …γύψο. Οι δισκογραφικές εταιρείες RCA και MCA, τσακώνονται για το ποια θα λανσάρει το πιο εξελιγμένο ηχητικό σύστημα, ο Willy Brandt σπάει κάθε ρεκόρ καγκελαρίας στην Δυτική Γερμανία με την επανεκλογή του, σεισμικές δονήσεις ταρακουνούν την Νικαράγουα, ο γενικός διευθυντής της KGB, Yuri Andropov αποστέλλει κονδύλι 100.000 δολαρίων, για να υποκινήσει την υπό εξέγερση Χιλή, κι ο Marlon Brando αφήνει εποχή στον ρόλο του αρχι – μαφιόζου Ντόν Κορλεόνε, στην υπέροχη ταινία «Ο Νονός».

Ενώ όλα αυτά αποτελούν το φόντο μιας ταραγμένης χρονιάς, βουτηγμένης στην αμφισβήτηση, οι Έλληνες πιτσιρικάδες υποδέχονται τα Χριστούγεννα και ανοίγουν ανυπόμονα τις δικές τους εκπλήξεις. Μέσα από τα κουτιά ξεπροβάλουν κούκλες, αυτοκίνητα, μπάλες, κι ένα σωρό άλλα αντικείμενα του δικού τους πόθου. Κάπου εκεί, το βλέμμα στρέφεται σε έναν καναπέ, ή ένα τραπεζάκι, όπου στέκεται ο εορταστικός κόσμος των εικονογραφημένων, με τις εναρμονισμένες στο κλίμα των ημερών μακέτες στα εξώφυλλα. Μικρός Σερίφης, Μικρός Αρχηγός, Μπλέκ μικρό και Μπλέκ μεγάλο, Ζαγκόρ, Περιπέτεια, Ετήσιο Κόμικς, Μίκυ Μάους και ένα σωρό άλλα, με ή χωρίς εορταστικές φιγούρες.

Σαν επίλογο λοιπόν, αυτού του σύντομου ταξιδιού στον χρόνο, κρατήσαμε μερικά από εκείνα τα εξώφυλλα. Κάποια από αυτά τα διαβάσαμε τότε, κάποια άλλα τα βρήκαμε ψάχνοντας μετά. Υπήρχαν και μερικά που έπεσαν στα χέρια μας όντας ενήλικες πια, αλλά δεν έχει σημασία καμιά! Ακόμη και τώρα, ανοίγοντας τα ο χρόνος αλλάζει ρότα και με μερικές μόνο ματιές, γυρίζουμε πίσω σε κείνες τις μέρες που οι γιορτές είχαν άλλο νόημα, από το σημερινό. Τότε που το απλό ήταν το ζητούμενο και οι «μεγάλοι» φάνταζαν τόσο βαρετοί, δίχως καθόλου φαντασία…