ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ

Άλλο ένα αγαπημένο βιβλίο, που βρήκα στη σοφίτα τού Γκούφυ στο πατάρι. Πρόκειται για το βιβλίο ελάτε να παίξουμε της Αντιγόνης Μεταξά, της γνωστής Θείας Λένας, σε εικονογράφηση Κώστα Καρυωτάκη. Είναι μία έκδοση τού εκδοτικού οίκου Ν. Αλικιώτης & υιοί, το οποίο, από μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, προκύπτει ότι κυκλοφόρησε το μακρινό 1948.

Το βιβλίο αυτό, μαζί με το ταίρι του, το ελάτε να γελάσουμε, τής ιδίας συγγραφέως, είναι ένα από δύο βιβλία που μου είχε δανείσει η πιο αγαπημένη μου νταντά, η κυρία Κατίνα, που ήταν αδελφή της γυναίκας τού πρώτου θυρωρού τής πολυκατοικίας μας. Κάποτε μεγάλωσα και δεν χρειαζόμουν κάποιον να με προσέχει, οπότε η κυρία Κατίνα έφυγε. Όμως, ερχόταν πότε πότε να δει την αδελφή της, οπότε περνούσε να δει και εμένα. Έτσι, της είχα ζητήσει να μου ξαναδανείσει το ελάτε να γελάσουμε και, όταν το τελείωσα και της το επέστρεψα, το ελάτε να παίξουμε, που μου άρεσε και περισσότερο. Δυστυχώς, ο θυρωρός πέθανε από την επάρατο, αλλάξαμε θυρωρό, η κυρία Κατίνα σταμάτησε να έρχεται, και το βιβλίο έμεινε στα χέρια μου, έχοντας την τύχη τών περισσοτέρων δανεικών βιβλίων, που δεν επιστρέφονται ποτέ στον ιδιοκτήτη τους.

Τι βιβλίο αυτό περιέχει διαφόρων ειδών παιχνίδια, σπαζοκεφαλιές και εύθυμες ιστορίες. Είναι κάτι σαν τις σελίδες ανάμεσα στις ιστορίες τού Μίκυ Μάους, τις οποίες τις αντιμετωπίζουμε κάπως περιφρονητικά, αν και είμαι σίγουρος ότι μικροί τις ρουφούσαμε με απληστία, διαβάζοντας τα άρθρα και λύνοντας τις σπαζοκεφαλιές, μουντζουρώνοντάς τις ανεπιδιόρθωτα, όπως έκανα εγώ στις σπαζοκεφαλιές τού βιβλίου, που είχε γλιτώσει μέχρι τότε από τα παιδιά τής κυρίας Κατίνας.

Σε αντίθεση με εμάς τους βροντόσαυρους, η Αντιγόνη Μεταξά αναγνώριζε την αξία αυτών των πάσης φύσεως παιχνιδιών, οπότε την εξηγούσε στην εισαγωγή της, για να ξεπεράσει, φαντάζομαι, τους ενδοιασμούς τών τοτινών βροντοσαύρων γονέων:

Με τη συλλογή μου αυτή τών παιχνιδιών, δε θέλησα να δώσω στο παιδί μονάχα ένα μέσο για να περάσει ευχάριστα την ώρα του. Θέλησα ακόμα να αναπτύξω την κρίση και την παρατηρητικότητά του, να εξασκήσω και να δυναμώσω τη μνήμη του, να ξυπνήσω την περιέργειά του και να το αναγκάσω να ρωτήσει τους μεγαλυτέρους ή τα βιβλία του για κάτι που δεν ξέρει, να δοκιμάσει την επιμονή και την υπομονή του, την εξυπνάδα του, τη φαντασία του, την προσοχή και τη θέλησή του.

Γιατί αν θελήσουμε να δούμε τα παιχνίδια αυτά από μια σοβαρώτερη άποψη, θα βρούμε ότι έχουν αρκετή παιδαγωγική σκοπιμότητα. Το παιχνίδι είναι και αυτό ένα σοβαρό παιδαγωγικό μέσο, που θα φέρει το παιδί σε άμεση επαφή με τη γύρω του ζωή και που θα το οπλίσει για τον αγώνα αργότερα, όταν θ’ αφήσει το σχολειό και θα βγει στην κοινωνία.

Παραθέτω ένα μικρό τυχαίο δείγμα από τις σελίδες τού βιβλίου, καθώς κάθε σελίδα είναι και μία έκπληξη και δεν μπορείς να χωρίσεις το βιβλίο σε ενότητες, ώστε να παρουσιάσεις κάτι αντιπροσωπευτικό από την κάθε μία.

Στο τέλος τού βιβλίου, υπάρχουν. φυσικά, οι λύσεις στις διάφορες σπαζοκεφαλιές:

Για την πληρότητα του πράγματος, να αναφέρουμε ότι, εκτός από το ελάτε να γελάσουμε και το ελάτε να παίξουμε, η Αντιγόνη Μεταξά είχε γράψει και ένα τρίτο βιβλίο στη σειρά ελάτε να… το τρίτομο ελάτε να ταξιδέψουμε.

Τώρα πέρασε η ώρα
φεύγουμε κι εμείς, παιδιά
κι αύριο την ίδια ώρα
θα τα πούμε με χαρά…

Τις παρουσιάσεις τών βιβλίων, που έχουμε κάνει, μπορείτε να τις βρείτε συγκεντρωμένες εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .