Τα πολλά πρόσωπα του επιθεωρητή Ο’ Χάρα

(Ή, όπως το διάβαζα μικρός… «ω, χαρά» και δεν καταλάβαινα γιατί χαιρόταν ο Μίκυ, κάθε φορά που αναφερόταν στον επιθεωρητή!)

Από μικρός μού έκανε εντύπωση το πώς ο επιθεωρητής Ο’ Χάρα ήταν σχεδιασμένος με ένα σωρό τρόπους. Αργότερα, όταν συνειδητοποίησα ότι τις ιστορίες δεν τις ζωγράφιζε ο Γουώλτ Ντίσνεϋ, αλλά μια πληθώρα σχεδιαστών, κατάλαβα ότι ο κάθε καλλιτέχνης είχε το δικό του στυλ.

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε σήμερα να μαζέψω ενδεικτικά καρέ με τον επιθεωρητή, σχεδιασμένα από διαφόρους σχεδιαστές, για να συγκρίνουμε. Όπως θα δείτε, το μόνο κοινό που έχουν οι διάφορες εκδοχές είναι ότι ο Ο’ Χάρα είναι παχουλός, φαλακρός, με άσπρες φαβορίτες. Από εκεί και πέρα, όλα παίζουν. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν νομίζω ότι κανένας μας είχε πρόβλημα να αναγνωρίσει στο πρόσωπό του τον Ο’ Χάρα, όπως και να ήταν σχεδιασμένος. Ίσως, βέβαια, αυτό να οφείλεται και στο ότι… χαιρόταν ο Μίκυ, όταν τον έβλεπε!

Ξεκινάμε με τους Αμερικανούς σχεδιαστές, αρχίζοντας με την πρώτη εμφάνιση τού επιθεωρητή, το 1949, διά χειρός Floyd Gottfredson.

Αλλαγές στην εμφάνιση του Ο’ Χάρα έκανε και ο ίδιος ο Gottfredson. Εδώ βλέπουμε πώς τον ζωγράφιζε τέσσερα χρόνια μετά, το 1953.

Η εκδοχή τού Paul Murry. Ίσως ο πιο χοντρός απ’ όλους τους επιθεωρητές, με κάτι προγούλια τόσα, μετά συγχωρήσεως.

Η εκδοχή τού Bill Wright…

…και του συνονόματού του Kay Wright.

Περνάμε στους Ιταλούς, αρχίζοντας από τον πιο γνωστό, τον Romano Scarpa.

O Scarpa είχε πολλές περιόδους. Εδώ βλέπουμε πώς σχεδίαζε τον Ο’ Χάρα πολύ πιο πρόσφατα.

Η εκδοχή τού Luciano Capitanio.

Η εκδοχή τού Sergio Asteriti.

Η εκδοχή τού Luciano Bottaro.

Η εκδοχή τού Giovan Battista Carpi.

Η εκδοχή τού Abramo Barosso.

Η εκδοχή τού Luciano Gatto.

Όλοι οι σχεδιαστές τών παραπάνω καρέ είναι κλασικοί. Οι μοντέρνοι Ιταλοί κάνουν ό,τι θέλουν, και ο επιθεωρητής Ο’ Χάρα δεν ήταν δυνατόν να τους… γλιτώσει. Θα παραθέσουμε, ενδεικτικά, μόνο ένα καρέ, διά χειρός Silvia Ziche. Ουδεμία σχέσις με τα προηγούμενα, εκτός ίσως απ’ το καρέ τού Gatto.

———

Θα ρωτήσετε, ασφαλώς, ποια εκδοχή είναι η αγαπημένη μου. Θα ξεχωρίσω δύο. Πρωτίστως την εκδοχή τού Murry και, κατά δεύτερον, όσο και να σας φαίνεται περίεργο, αυτήν τού Barosso!

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

Οκλαχόμα

Τον γνωρίσαμε οι κάπως μεγαλύτεροι σε ηλικία, μέσα από την έκδοση του περιοδικού Βέλος. Ο κ. Τερζόπουλος, σε ένα από τα πρώτα του βήματα στον χώρο των εικονογραφημένων(μετά το Μίκυ Μάους), έφερε αυτή την υπέροχη δημιουργία στη χώρα μας, εν έτει 1968.

Ένα καθαρά γουέστερν ανάγνωσμα, που με τον κεντρικό χαρακτήρα των ιστοριών, τις ιστορίες του οποίου διαβάσαμε στα πρώτα 21 τεύχη, κέρδισε πολλούς αναγνώστες της εποχής. Δυστυχώς, ο Οκλαχόμα Κιντ έφυγε από τις σελίδες του περιοδικού από το 22^ο τεύχος κι έπειτα, δίνοντας την θέση του σε άλλους χάρτινους ήρωες, που κι αυτοί αναγνωρίστηκαν από το Ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας μέσα από τις σελίδες του «Βέλους». Στην πρώτη περίοδο έκδοσής του, εκτός του Οκλαχόμα Κιντ, το «Βέλος» είχε ακόμη και τους Σίσκο Κιντ και Λόουν Ρέηντζερ, βγάζοντας προς τα έξω μια ενιαία μορφή – θεματολογία, με σαφώς γουέστερν προσανατολισμό. Νομίζω ότι ελάχιστα εικονογραφημένα στην Ελλάδα κατάφεραν κάτι παρόμοιο, σε όποιον χώρο κι αν κινήθηκαν.

Να πούμε ότι τα σενάριά του έγραφε μια μεγάλη μορφή της Ιταλικής λογοτεχνίας (και με σπουδές στην φιλοσοφία), ο Guido Martina. Ο σεναριογράφος και συγγραφέας είχε ξεκινήσει το 1938 στην Mondadori σαν μεταφραστής των Αμερικάνικων ιστοριών της Ντίσνεϋ, που εξέδιδε η Ιταλική εκδοτική. Από το 1948 όμως κι έπειτα, χαράζει μια λαμπρή πορεία στον χώρο, γράφοντας τα δικά του σενάρια (1200 παρακαλώ!), έως το 1984. Ήταν ο Ιταλός σεναριογράφος με την μεγαλύτερη προσφορά στις ιστορίες του Ντίσνεϋ, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Στο διάστημα 1949–1955, φτιάχνει και τους δικούς του κόμικς χαρακτήρες, από τους οποίους ξεχωρίζουν οι Pecos Bill και Oklahoma (το 1952). Και στους δύο, τα σκίτσα αναλαμβάνει ο Pier Lorenzo De Vita, με μια μεγάλη κι αυτός πορεία στις εικονογραφήσεις ιστοριών του Ντίσνεϋ. Ο De Vita είχε ξεκινήσει το 1934 στο περίφημο “Corriere dei Piccoli” εικονογραφώντας το Saturnino Farandola. Εκτός από τις ιστορίες του Ντίσνεϋ και τα κόμικς του Martina, έκανε και σκίτσα για το Zorro, το Mopsi, Giso e Leo και πολλά ακόμη, όλα της Mondadori. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση τρία χρόνια πριν τον Martina, το 1981.

Να μιλήσουμε και για μια ταινία με τους James Cagney και Humphrey Bogart στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και με τον ίδιο τίτλο (αλλά όχι περιεχόμενο) με το κόμικς. Προβλήθηκε το 1939, σε σκηνοθεσία Lloyd Bacon. Εξαιρετικό και το φιλμ και η μουσική του, γραμμένη από τον σπουδαίο Max Steiner. Αν δεν απατώμαι, είναι και το μοναδικό γουέστερν που θα βρείτε στην φιλμογραφία του Μπόγκι! Ο σκληρός του Χόλλυγουντ εκείνα τα χρόνια, ο Κάγκνεϋ, με τους πολλούς ρόλους σαν κακοποιού που τον καθιέρωσαν, έπαιξε σε μερικά ακόμη γουέστερν, σε όλα με μεγάλη επιτυχία. Το ’55 γυρίστηκε και ακόμη μια με τίτλο Oklah0ma, αλλά πρόκειται περί μιούζικαλ.

Όλο το παρόμοιο υλικό, που συγκεντρώνουμε, μπορείτε να το βρίσκετε εδώ.

Για το Comics Trades 2012–2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

Ο «Χαγιαβάθα» του Μικρού Σερίφη

Ακόμη ένας γρίφος φτάνει στην επίλυσή του. Ήταν ένα από τα εικονογραφημένα που ψάχναμε πολύ καιρό να αποκρυπτογραφήσουμε και να μάθουμε σχετικά με την προέλευσή τους. Πέρασε και αυτό από τις σελίδες των Ελληνικών κόμικς και περιοδικών. Να ξεκινήσουμε από εκεί. Από τις εμφανίσεις του στην Ελλάδα.

Ο Μικρός Σερίφης του κ. Στρατίκη, στο μικρό σχήμα έκδοσής του, είχε πρωτοτυπήσει σε πολλές περιπτώσεις, φέρνοντας εξαιρετικά γουέστερν εικονογραφημένα στην χώρα μας. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές γι’ αυτά. Να σας θυμίσουμε απλά τα «Αδελφοί Λάσιτερ» (το περίφημο Hueso Lavada, προέλευσης από την Αργεντινή), «Σίσκο Κιντ» (είχε περάσει πρώτα και από το «Βέλος» του κ. Τερζόπουλου), τις πολύ όμορφες κωμικές δημιουργίες τού Luciano Bottaro και πολλά ακόμη. Όλα αυτά πέρασαν από τις τελευταίες του σελίδες σε συνέχειες, αλλά και τα οπισθόφυλλα. Σήμερα θα μιλήσουμε για τον «Χαγιαβάθα», που εκτός του «Μικρού Σερίφη», εμφανίστηκε και σε ολοκληρωμένες μάλιστα ιστορίες, από το «Τσίκο» της δεύτερης περιόδου έκδοσής του, το 1980.

Ο μικρός Ινδιάνος, τις περιπέτειες του οποίου διαβάσαμε, ήταν μια δημιουργία των Γάλλων σκιτσογράφων Pierre Castex και Roger Lecureux. Στην Γαλλία κυκλοφόρησε σαν “Hayawatha le petit sachem” (ο μικρός αρχηγός, σε ελεύθερη μετάφραση). Τα σενάρια τώρα, έκανε ένας πολύ σπουδαίος Αργεντινός κομίστας, ο German Oesterheld (δημιουργός και του Eternauta!). Κάποια στιγμή, στο σκίτσο εναλλάχτηκε με τους προαναφερθέντες και ο συμπατριώτης του  Carlos Roume. Τα ίχνη του μας πάνε πίσω στα χρόνια της δεκαετίας του ’60, οπότε και κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο Ιταλικό Corriere dei Piccoli (η εφημερίδα των μικρών). Αργότερα, ενσωματώθηκε και στην ύλη του Γαλλικού Joke Jones (αλλά και σε άλλα σχετικά με την Άγρια Δύση περιοδικά), όπως και του Skorpio, στην αυθεντική του εκδοχή, όπως κυκλοφορούσε στην Αργεντινή. Στην Ελλάδα ήρθε το 1972, αρχικά στον «Μικρό Σερίφη».

Ως χαρακτήρας, εκτός από πολύ καλά σχεδιασμένος, θυμίζει έντονα το ύφος τόσο του Little Beaver (από το Αμερικάνικο περιοδικό – θρύλος, Red Ryder), όσο και αυτόν του Oklahoma Kid, που διαβάσαμε και στο «Βέλος». Και οι τρεις σαν χαρακτήρες, έχουν εμπνεύσει την δημιουργία του Τσιπιρίπο, μέλους της θρυλικής δικής μας τετράδας.

ΠΗΓΕΣ

Η σελίδα της Γαλλικής έκδοσης, είναι από τον παρακάτω σύνδεσμο, που μπορεί να σας προσφέρει ακόμη περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες. Όπως επίσης και την πλήρη παρουσία του χαρακτήρα, στα Γαλλικά κόμικς.

http://www.comicbd.fr/Step-Hayawatha.html

Τα άλμπουμ του περιοδικού Rin Tin Tin, που φιλοξένησαν ιστορίες του Χαγιαβάθα, βρίσκονται εδώ.

http://aubricabrac.zxq.net/Reports/rintintin2emeserie.html

Πληροφορίες για τον Carlos Roume, σας περιμένουν σε αυτό το καταπληκτικό blog, που μας βοήθησε τα μέγιστα στην έρευνά μας και προσέφερε και μια βινιέτα, αυτήν του Χαγιαβάθα.

http://conchita.over-blog.net/article-36711193.html

Αν είστε Γαλλομαθείς, στον παρακάτω σύνδεσμο θα βρείτε ένα πολύτιμο αρχείο PDF για δωρεάν λήψη, που θα σας λύσει πολλές, αν όχι όλες τις απορίες σας.

http://www.pimpf.org/pimpfmag/Rintintin2004.pdf

Πάμε και στα Αγγλικά τώρα. Πολύ κατατοπιστικά σχετικά με τους δημιουργούς του χαρακτήρα, είναι και αυτά εδώ. Το δεύτερο είναι το γνωστό σας πια site της Lambiek και μόνιμού μας συνεργάτη εδώ και 3 χρόνια.

http://bearalley.blogspot.gr/2009/09/carlos-roume-1923-2009.html

http://www.lambiek.net/artists/r/roume_carlos.htm

Τέλος, πολύ όμορφα πράγματα θα μάθετε και στο Dan Dare, όλα για τον Oesterheld.

http://www.dandare.info/artists/oesterheld.htm

Οι εσωτερικές σελίδες της Ελληνικής έκδοσης είναι από το αρχείο του συντάκτη μας.

Όλο το παρόμοιο υλικό, που συγκεντρώνουμε, μπορείτε να το βρίσκετε εδώ.

Για το Comics Trades 2012–2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

O Peter O’ Donnel και η Modesty Blaise

Ο Peter O’Donnell, που γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 1920 και πέθανε στις 3 Μαΐου 2010, ήταν ένας Βρετανός συγγραφέας. Είναι ο δημιουργός τής Modesty Blaise. Με το ψευδώνυμο Madeleine Brent, έγραψε επίσης ιστορικά μυθιστορήματα για γυναίκες αναγνώστριες.

Το πρώτο κόμικ με περιπέτειες τής όμορφης και επικίνδυνης Βρετανίδας κατασκόπου Modesty Blaise, τού οποίου το σενάριο έγραψε ο O’Donnell, κυκλοφόρησε το 1963 στην Evening Standard. Το κόμικ δημοσιεύτηκε σε όλο τον κόσμο, χωρίς διακοπή, μέχρι το 2001. Μετά την ταινία Modesty Blaise, σκηνοθετημένη από τον Joseph Losey και με τη Monica Vitti στον επώνυμο ρόλο (1966), εμφανίστηκε το πρώτο από τα 11 μυθιστορήματα τής σειράς Modesty Blaise, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε 16 γλώσσες. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν πολλά βιβλία του O’Donnel, με την ηρωίδα του, από τις εκδόσεις Άγκυρα, σε βιβλία τσέπης(1971).

Να πούμε για την ηρωίδα, ότι πρόκειται για μια πρώην φιλοξενούμενη στο Ελληνικό στρατόπεδο εκτοπισμένων τής… Καλύρου, η οποία έπασχε από αμνησία και στην συνέχεια εντάχθηκε στο έμψυχο δυναμικό (αφού δραπέτευσε από το στρατόπεδο, φυσικά!) τής Αγγλικής μυστικής υπηρεσίας. Ουσιαστικά, μιλάμε για μια γυναικεία εκδοχή τού James Bond. Στα χρόνια της δεκαετίας του`60 στην Αγγλία, ήταν ένα από δημοφιλέστερα στριπ τών εφημερίδων. Ο πρώτος σχεδιαστής, που μετέφερε τα σενάρια του O’Donnel στο χαρτί, ήταν ο συμπατριώτης του Jim Holdaway. Η πιο επιτυχημένη του δουλειά θεωρείται το “Romeo Brown”, που δημοσιεύτηκε στην Daily Mirror (ανέλαβε το 1953, μετά τον Alfred Mazure). Όλα αυτά, πριν εικονογραφήσει τις περιπέτειες τής Modesty Blaise. Όπως είπαμε πιο πάνω, η πρώτη εμφάνιση του κόμικς είναι το 1963 στην εφημερίδα Evening Standard. Από το 1970 και έπειτα, στο τιμόνι της σχεδίασης ανέλαβε ο Ισπανός Enrique Badia Romero.

Jim Holdaway

Βιβλιογραφία

Τα βιβλία τής Modesty Blaise:
Modesty Blaise (1965)
Sabre-Tooth (1966)
I, Lucifer (1967)
A Taste for Death (1969)
The Impossible Virgin (1971)
Pieces of Modesty (1972)
The Silver Mistress (1973)
Last Day in Limbo (1976)
Dragon’s Claw (1978)
The Xanadu Talisman (1981)
The Night of Morningstar (1982)
Dead Man’s Handle (1985)
Cobra Trap (1996)

Με το ψευδώνυμο Madeleine Brent:
Tregaron’s Daughter (1971)
Moonraker’s Bride (1973)
Kirkby’s Changeling (1975) (γνωστό και ως Stranger at Wildings)
Merlin’s Keep (1977)
The Capricorn Stone (1979)
The Long Masquerade (1981)
A Heritage of Shadows (1983)
Stormswift (1984)
Golden Urchin (1986)

Έρευνα / Κείμενα: Kriton & corto64

Όλα τα παρόμοια άρθρα, μπορείτε να τα βρίσκετε εδώ.

Ο Juan Garcia Quiros & τα Κλασσικά Αριστουργήματα

Γεννημένος το 1939, ο Ανδαλουσιανός Juan Garcia Quiros, αποτέλεσε έναν από τους εκφραστές της δεύτερης γενιάς κόμικς δημιουργών, της σχολής Valenciana. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια, με τον σεναριογράφο και αδελφό του, Jose Louis, στις ιστορίες των «Galaxus», «Srark» και «Yataka». Στην Ελλάδα γνωρίσαμε ένα άλλο μέρος της δουλειάς του όμως. Αυτό των εικονογραφήσεων που έκανε για λογαριασμό της εκδοτικής Brugera, με τίτλο «Joyas Literarias Juveniles». Δηλαδή, στις μεταφορές κλασσικών αριστουργημάτων της λογοτεχνίας, όπως τα «Μιχαήλ Στρογκώφ», «Ιούλιος Καίσαρας», «Δον Κιχώτης» και πολλά άλλα. Όλα δημιουργίες από το 1972. Οι μεταφορές του αυτές, δημοσιεύτηκαν στην έκδοση του Μπλεκ Νέας Περιόδου, σε ένθετα βιβλιαράκια και σε συνέχειες. Μάλιστα, ο κ. Ανεμδουράς στην αρχή κάθε τέτοιου τεύχους, είχε και το αντίστοιχό του εξώφυλλο, ώστε οι αναγνώστες να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό περιοδικό, με την κάθε ιστορία.

Σας παραθέτουμε και τα εξώφυλλα των τευχών του Μπλεκ, που σημειωτέον, ήταν τα αυθεντικά της Ισπανικής έκδοσης. Δεν ήταν μόνον αυτά που βλέπετε πιο κάτω, όσα φιλοξενήθηκαν στις σελίδες του Μπλεκ. Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα, είναι ευπρόσδεκτος να συμπληρώσει.

129 – «Οι 3 σωματοφύλακες»

133 – «Ο Μαύρος κουρσάρος»

137 – «Ρομπέν των δασών»

231 – «Η αποστολή του πειρατή»

239 – «Οι 2 τίγρεις»

247 – «Ο τιμονιέρης του Δούναβη»

251 – «Ο παλαιοπώλης»

Ο Quiros, το 1980 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και αποσύρθηκε στην ιδιαίτερή του πατρίδα.

Να πούμε ακόμη, ότι στην χώρα του κυκλοφόρησε και ένα box set, που περιλαμβάνει όλες τις μεταφορές που έκανε, στα  βιβλία αυτά.

Θα βρείτε πολύ ενδιαφέρουσες, τις παρακάτω Ισπανικές ιστοσελίδες, απ`όπου αντλήσαμε και τα στοιχεία, όπως και τα εξώφυλλα του πορτρέτου. Προσέξτε ειδικά την πρώτη από αυτές…

http://loscomicsdepacovasco.blogspot.gr/2010/01/joyas-literarias-juveniles.html

http://www.tebeosfera.com/1/Documento/Recorte/CLIJ/LosComics/deElQuijote.htm

http://comic.net46.net/joyas-literarias-juveniles/

http://mixter-monster.blogspot.gr

http://lacanciondetristan.blogspot.com.ar/

http://catalogo.artium.org/

Η εσωτερική σελίδα και τα εξώφυλλα της Ελληνικής έκδοσης, είναι από το προσωπικό αρχείο του συντάκτη.

Η εσωτερική σελίδα και τα εξώφυλλα της Ισπανικής έκδοσης, είναι από τα πιο πάνω site.

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Θα βρείτε πολλά περισσότερα παρόμοια άρθρα εδώ.