ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ ΤΕΥΧΟΣ 119 – «Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ»

Σήμερα, που ξεκινάνε οι Ολυμπιακοί αγώνες, είπαμε να σας μεταφέρουμε πίσω στο χρόνο, σε μια παλιότερη Ολυμπιάδα, την Ολυμπιάδα τού 1968, στο Μεξικό, ξεφυλλίζοντας το τεύχος τού Μίκυ Μάους, που ήταν αφιερωμένο σ’ αυτήν. Όσο για την Ολυμπιάδα τού 2012, μ’ αυτήν θα ασχοληθούμε μετά από… 44 χρόνια, αν ζούμε!

Το τεύχος κυκλοφόρησε στις 4 Οκτωβρίου 1968, οκτώ μέρες πριν από την έναρξη τών Ολυμπιακών αγώνων, οι οποίοι διεξήχθησαν μεταξύ 12 και 27 Οκτωβρίου. Η τιμή τού τεύχους ήταν τσουχτερή, καθώς κόστιζε 20 δραχμές, τη στιγμή που το κανονικό Μίκυ Μάους κόστιζε μόλις 3 δραχμές, ποσό που ούτε αυτό ήταν ευκαταφρόνητο. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που το συγκεκριμένο τεύχος είναι ένα από τα δύο πιο σπάνια τεύχη τού Μίκυ Μάους, μαζί με το «Πανηγυρικό» Μίκυ Μάους 26, που κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 1966. Σε αντίθεση, όμως, με το Πανηγυρικό τεύχος, οι ιστορίες από την Ολυμπιάδα τού Μεξικού δεν έχουν επανεκδοθεί στη χώρα μας.

Θυμάμαι ότι, την Παρασκευή που κυκλοφόρησε το τεύχος, είχαμε να γράψουμε για το σχολείο την πρώτη άσκηση στο τετράδιο καλλιγραφίας, όπου έπρεπε να γεμίσουμε μία σελίδα με πλάγιες γραμμές: /////. Όντας κακογράφος, αυτό που έφτιαξα δεν ήταν και πολύ ωραίο. Ο πατέρας μου θεώρησε ότι είχα γράψει την άσκηση βιαστικά, για να διαβάσω το μεγάλο αυτό Μίκυ Μάους, οπότε μου την έσκισε και με έβαλε να την ξαναγράψω. Κάθισα λοιπόν και, κλαίγοντας, άρχισα να γράφω μια απ’ τα ίδια. Μετά από δύο γραμμές, η μητέρα μου με λυπήθηκε, και αποτελείωσε την άσκηση εκείνη. Το αποτέλεσμα ήταν ο δάσκαλος να διαγράψει τις δύο πρώτες γραμμές, ως απαράδεκτες, και να βάλει 10 στις υπόλοιπες!

Από τότε έχουν προστεθεί άλλες 11 Ολυμπιάδες. Πώς περνάν τα χρόνια!

Μια φορά να βγάλει και ο Ντόναλντ το άχτι του!

Το βιβλίο, διότι περί βιβλίου πρόκειται ουσιαστικά, έχει τη μορφή που γνωρίσαμε σε κάποια παλιά Κλασικά Ντίσνεϋ, όπου μια σειρά από ιστορίες παρουσιάζονται σαν μια ενιαία ιστορία, με συνδετικό υλικό σχεδιασμένο από τον Giuseppe Perego. Η διαφορά είναι ότι, ενώ εκεί η σύνδεση γίνεται με ένα σύντομο πρόλογο και 2-3 σελίδες μετά από κάθε ιστορία, εδώ έχουμε μία ολόκληρη ιστορία 52 και κάτι σελίδων. Σύμφωνα με τη συνδετική ιστορία, γραμμένη από τον Gian Giacomo Dalmasso, ο Σκρουτζ, έχοντας ξεχάσει ότι αρχίζουν οι Ολυμπιακοί αγώνες, και μη έχοντας ετοιμάσει κάποιο σχέδιο για να πλουτίσει από αυτούς, φεύγει στο Μεξικό να βρει αντικείμενα προκολομβιανής τέχνης, ώστε να τα αντιγράψει και να τα πουλήσει ως ενθύμια.

Ο Σκρουτζ αναπολεί πώς είχε βγάλει χρήματα στις προηγούμενες Ολυμπιάδες. Το Ολυμπιακό περισκόπιο ήταν ένα από τα δύο πράγματα που θυμόμουν απ’ αυτό το τεύχος. Το θυμόμουν, μάλιστα, τόσο έντονα, που νόμιζα ότι το καρέ αυτό ήταν έγχρωμο!

Η πρώτη ιστορία είναι οι λησταί τής Σιέρρα Λάντρα, όπου την υπόθεση έγραψε ο Abramo Barosso, το σενάριο έγραψε ο Giampaolo Barosso, και το σχέδιο έκανε ο Giovan Battista Carpi. Ο Σκρουτζ, με το Ντόναλντ και το Γκαστόνε ταξιδεύουν στο Μεξικό με ένα τζιπ, όταν τους επιτίθενται οι διαβόητοι ληστές τής Σιέρρα Λάντρα και τους αφήνουν τσίτσιδους στο δρόμο. Καθώς κανείς δεν θέλει να τα βάλει με τους ληστές, τα παπιά αναλαμβάνουν να τους οδηγήσουν αυτοί στη δικαιοσύνη.

Η επόμενη ιστορία είναι ο δίδυμος πολεμιστής, όπου πάλι έγραψε την υπόθεση ο Abramo Barosso και το σενάριο ο Giampaolo Barosso, αλλά το σχέδιο έκανε ο Giuseppe Perego, που σχεδίασε και τη συνδετική ιστορία. Ο Σκρουτζ έχει στην κατοχή του ένα αγαλματάκι μεγάλης αξίας, του οποίου κάποτε υπήρχε ένα ολόιδιο. Οι Λύκοι το κλέβουν, προσπαθώντας να το πουλήσουν στον Σκρουτζ ως το δίδυμό του, και από εκεί αρχίζει ένας χαμός, όπου τόσο ο Σκρουτζ, όσο και οι Λύκοι προσπαθούν να ξεγελάσουν ο ένας τον άλλο. Όποιος καταλάβει αν, τελικά, ήταν ένα ή δύο τα αγαλματάκια, κερδίζει λουκούμι!

Η τελευταία ιστορία είναι ο αετός τού Ακαταπούλκο και είναι το δεύτερο που θυμόμουν απ’ αυτό το τεύχος, σε πολύ αμυδρές γραμμές. Μάλιστα, μέχρι πέρσι νόμιζα ότι ο τίτλος αναφερόταν στο Ακαπούλκο. Μάλλον δεν είχα «πιάσει» το λογοπαίγνιο. Και εδώ έχουμε υπόθεση από τον Abramo Barosso και σενάριο από τον Giampaolo Barosso, ενώ το σχέδιο υπογράφει ο Romano Scarpa. Εδώ ο Σκρουτζ έχει ένα εστιατόριο στον περίφημο βράχο τού Ακαταπούλκο, όπου, όπως και στο Ακαπούλκο, ο κόσμος έρχεται για να δει το περίφημο «πήδημα του θανάτου», όπου κάποιος πηδάει στη θάλασσα από την κορυφή. Ο μοναδικός αθλητής που ήταν ικανός να κάνει αυτή τη βουτιά εξαφανίστηκε μετά την τελευταία του κατάδυση, οπότε ο Σκρουτζ αγγαρεύει το Ντόναλντ να τον αντικαταστήσει!

Το βιβλίο τελειώνει με ένα εκτενές αφιέρωμα 110 σελίδων στους 19^ους Ολυμπιακούς αγώνες, στο οποίο αναφέρονται και τα ίδια τα παπιά, στο τέλος τής συνδετικής ιστορίας!

Το αφιέρωμα δεν το διάβασα το 1968, δεν το διάβασα ούτε πέρσι, χάριν νοσταλγίας, όταν ξανααπέκτησα το τεύχος, οπότε δεν θα σας το παρουσιάσω!

Το τεύχος είχε μια γενναιόδωρη δόση από βαθμούς για τα άστρα τού Μίκυ Club.

Τα στοιχεία τού τεύχους ήταν στο τέλος, αντί στην αρχή.

Λίγο άσχετο, αλλά μια και κάποιους ενδιαφέρουν τα «παραλειπόμενα» τών παλιών τευχών, ας αναφέρουμε και τη διαφήμιση για το τεύχος 12 τού περιοδικού Βέλος, στο εσωτερικό τού οπισθόφυλλου.

Να και το ίδιο το οπισθόφυλλο.

Σίγουρα θα με ρωτήσετε τι βαθμολογία βάζω σ’ αυτό το τεύχος. Τι βαθμολογία να βάλει κανείς, όμως, σε μια ανάμνηση; Το 10 είναι τόσο λίγο! Κάποιοι λένε ότι οι συγκεκριμένες ιστορίες δεν είναι και οι καλύτερες, αλλά εγώ αδυνατώ να τις κρίνω αντικειμενικά.

Καλή τριακοστή Ολυμπιάδα!

Νέα κατηγορία, για τις παρουσιάσεις παλιών τευχών Μίκυ Μάους!