ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ

Η πρόσφατη αρχαιολογική ανασκαφή στη σοφίτα τού Γκούφυ στο πατάρι έγινε για να κατεβάσω μια βαλίτσα με παλιά παιχνίδια. Νόμιζα ότι εκεί μέσα ήταν όλα μου τα παιχνίδια, αλλά τελικά η μητέρα μου είχε φυλάξει εκεί μόνο μια επιλογή, άγνωστο με ποια κριτήρια. (Πιθανόν ό,τι χώραγε!) Έτσι, αντί για μια σειρά άρθρων, αφιερωμένη σε διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια, θα περιοριστούμε μόνο σε ένα, όπου θα σας παρουσιάσω τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που βρήκα.

Ξεκινάμε με κάτι που δεν είναι παιχνίδι, αλλά σίγουρα θα ξυπνήσει πολλές αναμνήσεις στους παλαιοτέρους εξ ημών:

Μία σχεδόν πλήρης καρτέλα με μολύβια Eberhard Faber, από τη σειρά τών εφευρέσεων. Τέτοιες καρτέλες υπήρχαν αναρτημένες στα ψιλικατζίδικα, απ’ όπου ο μαγαζάτορας έβγαζε τα μολύβια ένα-ένα, για να τα πουλήσει. Κάποτε μου χάρισαν μία ολόκληρη καρτέλα, και είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που την είχα κρεμάσει σαν κάδρο και δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τα μολύβια με τίποτε. Τελικά, κάποια φορά, που χρειαζόμουνα μολύβι, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω ένα. Τα άλλα τρία, που λείπουν, δεν ξέρω τι έγιναν, αλλά και έτσι είμαι ευτυχής, γιατί δεν περίμενα να τα είχε κρατήσει η μητέρα μου.

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, τα σχέδια στο πέμπτο μολύβι από πάνω είναι τυπωμένα ανάποδα!

Συνεχίζουμε με ένα κουτί από παιχνίδι, σε δεύτερη χρήση. Όλα τα σύγχρονα παιδιά, κάποια στιγμή αποκτούν ένα ή περισσότερα σετ με LEGO. Στον καιρό μου, όμως, δεν είχαμε LEGO, αλλά «παιχνίδια κατασκευών ΕΠΑ». Η ποιότητα ήταν η αναμενόμενη από LEGO-μαϊμού (θυμάμαι ότι τα κομμάτια, από το τελευταίο σετ που είχα, θέλαν δύναμη για να ξεκολλήσουν), αλλά το παιχνίδι ήταν το ίδιο απολαυστικό!

Τι έχει μέσα το κουτι, είπατε; Αυτό:

Ένα Monopoly τού 1967! Τον Ιανουάριο του 1968, μετά τις διακοπές τών Χριστουγέννων, μας έβαλαν να γράψουμε έκθεση με θέμα τι δώρα πήραμε στις γιορτές. Σχεδόν όλοι είχαμε πάρει Monopoly!

(Για κάποιο λόγο, ο τύπος στη φυλακή, κάτω αριστερά, μας θύμιζε το δόκτωρα Σμιθ, στο «χαμένοι στο διάστημα»!)

Τα χρήματα του παιχνιδιού. Το νόμισμα είναι η δραχμή, και τα ποσά είναι τα εκατονταπλάσια τών αντιστοίχων στην αμερικανική εκδοχή. (Π.χ., περνώντας από την αφετηρία παίρνεις 20.000 δραχμές αντί για 200 δολάρια.)

Οι τίτλοι ιδιοκτησίας από την καλή…

…και από την ανάποδη (υποθηκευμένες).

Εντολές και αποφάσεις («chance» και «community chest» στα Αγγλικά). Απουσιάζει η εικονογράφηση με το ανθρωπάκι-μασκώτ τού Monopoly.

Το παιχνίδι σε πλήρη διάταξη. Ξύλινα σπίτια (πράσινα) και ξενοδοχεία (ροζ), απλά πλαστικά πιόνια, αντί για τις περίπλοκες φιγούρες τού πρωτότυπου παιχνιδιού και απλά ζάρια ταβλιού.

(Σημείωσις συντάκτου: Η λέξη «Monopoly» προέρχεται από την ελληνική λέξη «μονοπώλιο». Μην ακούσω κανέναν να λέει «η Μονόπολη», γιατί θα τον βάλω να κλίνει εκατό φόρες στο τετράδιο τιμωριών «η Μονόπολη, τής Μονόπολης, πληθυντικός: οι Μονοπόλεις» σε όλες τις πτώσεις, συμπεριλαμβανομένης και της δοτικής!)

———

Το άλλο παιχνίδι, που παρουσιάζει ενδιαφέρον, είναι το Stratego:

Το παιχνίδι, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι μία μάχη ανάμεσα σε δύο στρατούς, όπου κερδίζει όποιος αιχμαλωτίσει πρώτος τη σημαία τού άλλου. Κάθε παίκτης έχει σαράντα κομμάτια, που αντιπροσωπεύουν στρατιωτικούς όλων τών βαθμών, βόμβες, και τη σημαία. Οι παίκτες παρατάσσουν τα κομμάτια τους με όποιον τρόπο θεωρούν καλύτερο και, κινούμενοι εναλλάξ, προσπαθούν να βρουν πού είναι η σημαία του αντιπάλου και να την αιχμαλωτίσουν, προστατεύοντας, ταυτόχρονα, τη δική τους σημαία.

Η καρτέλα τού παιχνιδιού…

…και τα πιόνια, μέσα στο κουτί.

Ένα πρόβλημα, που είχαν τα πιόνια, ήταν ότι το πλαστικό, από το οποίο είναι φτιαγμένα, δεν είναι τελείως αδιαφανές, οπότε, αν είχες το φως από πίσω σου, ο αντίπαλος μπορούσε να διακρίνει πώς τα είχες παρατάξει! Στην αρχή, προσπαθούσαμε να τοποθετήσουμε την καρτέλα έτσι ώστε κανείς να μην έχει το φως πίσω του. Τελικά, κόλλησα κομματάκια από χαρτί βελουτέ στην πίσω μεριά από κάθε πιόνι, και λύθηκε το πρόβλημα οριστικά!

Το παιχνίδι σε πλήρη διάταξη.

Να και κάτι που βρήκα γραμμένο στην πίσω μεριά της καρτέλας. Από τότε με είχαν καταλάβει!

———

Θα τελειώσουμε με μια μικρή μνεία στα παιχνίδα που δεν βρήκα, για σας που σας αρέσει να σας θυμίζω τα παλιά, έστω και χωρίς εποπτικό υλικό.

Η μαχη. Παιχνίδι βασισμένο στην ομώνυμη σειρά. Κάθε παίκτης είχε ένα μικρό αριθμό από στρατιωτάκια, που τα κινούσε πάνω στην καρτέλα τού παιχνιδιού, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει τα στρατιωτάκια τού αντιπάλου. Αντί για για ζάρι είχε μια περιστρεφόμεη βελόνα, και υπήρχαν και κάρτες με διαταγές, κάτι σαν τις εντολές στο Monopoly, που επηρέαζαν την εξέλιξη του παιχνιδιού. Την πρώτη φορά που είδα κάποιους να παίζουν Stratego, το έπαιζαν πάνω στην καρτέλα από τη Μάχη!

Ο Γρηγόρης και ο Σταμάτης. Ένα παιχνίδι βασισμένο στους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Η καρτέλα είχε το χάρτη μιας πόλης, πάνω στον οποίον κινούνταν τα πιόνια, που είχαν το σχήμα αγωνιστικού αυτοκινήτου. Αριστερά ήταν η παλιά πόλη, γεμάτη με σήματα τής τροχαίας, ενώ δεξιά η νέα πόλη, με φανάρια. Τα φανάρια ήταν τρυπίτσες στην καρτέλα, από τις οποίες φαινόταν ένας πολύχρωμος δίσκος, που ήταν από κάτω. Κάθε φορά που έφερνες 1 ή 6, γύριζες το δίσκο, οπότε άλλαζαν τα χρώματα κάτω από τις τρυπίτσες, και τα φανάρια αναβοσβήναν πράσινα και κόκκινα!

Οδύσσεια. Ένα παιχνίδι τού τύπου «πήγαινε από το 1 στο 100», όπου τα διάφορα εμπόδια ήταν εμπνευσμένα από την Οδύσσεια.

Ένα παιχνίδι με θέμα τους κατασκόπους, του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι. (Κατάσκοποι εν δράσει, ίσως;) Στην καρτέλα ήταν διάφορες πρεσβείες, στις οποίες έβαζες έναν έναν, με τυχαία σειρά, ένα διπλωματικό φάκελο. Ο κάθε παίκτης είχε από ένα κατάσκοπο, που κουνούσε με το ζάρι. Όποιος κατάσκοπος έφτανε πρώτος στην πρεσβεία, έπαιρνε το φάκελο. Κέρδιζε όποιος μάζευε τους περισσότερους φακέλους. Οι κατάσκοποι ήταν κάτι καθιστά ανθρωπάκια, που κρατάγαν ένα τεράστιο τουφέκι!

Το Cluedo (γνωστό ως Clue στην Αμερική), που το είχαν φέρει οι γονείς μου από το εξωτερικό και το έπαιζαν κυρίως εκείνοι. Ξέρετε ποιο λέω. Αυτό με τον Συνταγματάρη Μουστάρδα, που έκανε το φόνο στο σαλόνι με μολυβδοσωλήνα. Έγινε και ταινία, το 1985.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, είναι τα Bambino. Κάτι σαν τα LEGO, αλλά από εύκαμπτο πλαστικό, που σου έδιναν, έτσι, ακόμα περισσότερες δυνατότητες. Το αγαπημένο μου παιχνίδι και, ανεξήγητα, το μόνο που πέταξε η μητέρα μου πριν τελειώσω το γυμνάσιο. 😦