Σήμερα ψηφίζουμε!
Σήμερα, που έχουμε εκλογές, σκέφτηκα να σας μεταφέρω πίσω στο χρόνο, στις πρώτες εκλογές τής μεταπολίτευσης, να θυμηθούμε τα παλιά, τότε που η καινούργια δημοκρατία μας έκανε τα πρώτα της βήματα.
Αγγαρεύουμε, λοιπόν, τον Τσακ, να πιλοτάρει τη χρονομηχανή για δεύτερη φορά, αυτό το Σαββατοκύριακο, και ξεκινάμε. Γυρίζουμε τη μανιβέλα, ανεβοκατεβάζουμε την τρόμπα τού ποδηλάτου, τραβάμε την αλυσίδα από το καζανάκι (είσαι σίγουρος, Τσακ, ότι έτσι ξεκινάει η χρονομηχανή;) και…
…ΠΛΑΤΣ! Το ημερολόγιο δείχνει 17 Νοεμβρίου 1974, πρώτη επέτειο της εξέγερσης τού Πολυτεχνείου. Ανατολή ηλίου 7:07, δύση ηλίου 17:12. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τού Αγίου Γρηγορίου τού Νεοκαισαρείας, τού θαυματουργού. Μετά από επτά χρόνια, ξαναέχουμε εκλογές!
Κάτι τόσο σημαντικό, έπρεπε να φροντίσω να το θυμάμαι. Έβαλα, λοιπόν, τη μητέρα μου να μου φέρει ψηφοδέλτια από το εκλογικό τμήμα. Όσα θα πετούσε, συν ένα τού κόμματος, που ψήφισε, από τα σκουπίδα. Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά, να τα θυμηθούμε.
Μια και ήρθαμε στο 1974, δεν πάμε να δούμε και το δημοψήφισμα;
Κρακα-κρούκα-φλαπ-φλαπ…
…ΠΛΑΤΣ! Το ημερολόγιο δείχνει τώρα 8 Δεκεμβρίου 1974. Ανατολή ηλίου 7:28, δύση ηλίου 17:05. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τού Οσίου Παταπίου. Έχουμε δημοψήφισμα, το πρώτο και, μέχρι στιγμής, τελευταίο δημοψήφισμα μετά τη μεταπολίτευση. Επιλέγουμε τη μορφή τού πολιτεύματος, και οι επιλογές είναι δύο:
και
Ένα χρόνο πριν, είχαμε κι’ άλλο ένα δημοψήφισμα. Μια και κάναμε τον περισσότερο δρόμο, ας πάμε να το δούμε κι’ αυτό!
Κρακα-κρούκα-φλαπ-φλαπ…
…ΠΛΑΤΣ! Το ημερολόγιο δείχνει 29 Ιουλίου 1973. Ανατολή ηλίου 5:25, δύση ηλίου 19:37. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Καλλινίκου τού Μάρτυρος. Και σήμερα δημοψήφισμα έχουμε, μόνο που δεν ξέρουμε τι ακριβώς ψηφίζουμε. Οι επιλογές, πάντως, είναι ΝΑΙ και ΝΑΙ ΟΧΙ.
Καιρός, όμως, να γυρίσουμε πίσω. Ελπίζω να βρήκατε ενδιαφέρον το ταξιδάκι μας στο παρελθόν!
ΣΤΑΛΠ…παλφ-παλφ-ακύορκ-ακάρΚ! Το ημερολόγιο λέει και πάλι 6 Μαΐου 2012. Ανατολή ηλίου 6:23, δύση ηλίου 20:21. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τού Αγίου Ιώβ τού Προφήτου, του Δικαίου. Ο Τσακ λέει: σήμερα είναι ίσως οι πιο σημαντικές εκλογές μετά από αυτές που μόλις επισκεφθήκαμε. Μην παραλείψετε να πάτε να ψηφίσετε. Υπάρχουν 32 συνδυασμοί που διεκδικούν την ψήφο σας, και αποκλείεται να μη σας εκφράζει κανένας, τουλάχιστον εν μέρει. Εγώ πήγα και ψήφισα. Εσείς θ’ αφήσετε εμένα ν’ αποφασίσω για σας;
Κοινοποιήστε:
Posted on 6 Μαΐου 2012, in Collections, Comics Trades, CT Exclusive, History, Άρθρα Μελών, Αφιερώματα, Αναμνήσεις, Δημοψηφίσματα, Διάφορα, Επικαιρότητα, Εργασίες Κοινότητας, Εργασίες Μελών, Εκτός Κόμικς, Ιστορία, Κάποτε στην Ελλάδα!, Κοινωνία, Ρετρό, Συλλογές, Συνεργασίες Μελών, Memories, Retro, Society, Various Articles and tagged 1973, 1974, CT Exclusive, Culture, Άρθρα Μελών, Αποκλειστικότητες, Αρχείο, Αφιερώματα, Αναμνήσεις, Δεκαετία 1970, Εργασίες Κοινότητας, Εργασίες Μελών, Εκτός Κόμικς, Κάποτε στην Ελλάδα!, Κοινωνία, Members Articles, Memories. Bookmark the permalink. 44 Σχόλια.
Comics Trades! 
Καταπληκτική δουλειά!
Έχει τη στάμπα του Κρίτωνα, στην έρευνα και την παρουσίαση, αλλά και στο χιούμορ!
Δεν ξέρω για σας(έχουμε και διαφορές στην ηλικία…), αλλά εμένα με πήγε ….πολύ πίσω στο χρόνο…. Γι` αυτό και μόνον, είμαι ευγνώμων!(περιμένω σχολιασμό για τη ρίμα από τον Βασίλη!)
Θυμάμαι τα χαρτάκια με τα ΝΑΙ – ΟΧΙ, που ήταν σκορπισμένα στους δρόμους και τα μαζεύαμε με τα παιδιά της γειτονιάς και φυσικά δεν τα αφήναμε ανεκμετάλευτα! Γέμισε σαίτες ο ουρανός! Έπεσε και σχετική γκρίνια βέβαια. «Τι κάνεις εκεί; Αυτά είναι σοβαρά πράγματα! Μην το ξανακάνεις!» Φλούπ! Άρπαγμα από το χέρι και …βουρ στο σπίτι!
Τα ψηφοδέλτια πάλι; Πλατσαφρόνκ! Που λέμε και στο Time Bandits! Αυτό κι αν ήταν «από το αυτί και πίσω στο `74»! Τα θυμάμαι κι αυτά, ειδικά της Ένωσης Κέντρου(Ζίγδης, ε;), που είχε ωραίο σήμα και μου θύμιζε καπέλο κόμικς! Θα πρέπει να το σκιτσάρισα χαλαρά σε 5-6 βιβλία! Το ένα ήταν σίγουρα της Αριθμητικής!
Και φυσικά, το δημοψήφισμα με την Αβασίλευτο και την Βασιλευομένη Δημοκρατία, ήταν αυτό που είχε προβληματίσει τους περισσότερους «μεγάλους». Εκεί είχαν στρέψει την προσοχή τους. Τότε δεν ήξερα γιατί. Τώρα που έμαθα, δεν κατάλαβα γιατί τους προβλημάτσισε τόσο!
Κρίτωνα, με άρθρα σαν κι αυτό, προσφέρεις κοινωνικό έργο στους προ των πυλών των 50!!! Keep up the good work 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η Ένωση Κέντρου είχε αρχηγό τον Γεώργιο Μαύρο, ο οποίος, όπως βλέπουμε και στο ψηφοδέλτιο, κατέβαινε στην Α’ Αθηνών. Ο Ζίγδης ανέλαβε αργότερα, το 1977.
Στην Α’ Αθηνών κατέβαινε και ο Καραμανλής, ο οποιος, μάλιστα, ψήφιζε σε ένα εκλογικό κέντρο που στηνόταν μέσα σε ένα καφενείο(!) στο τέλος τής Πατριάρχου Ιωακείμ, στο Κολωνάκι, απέναντι απ’ το Μαράσλειο, παρ’ όλο που όλα τα άλλα εκλογικά κέντρα τής περιοχής στηνόντουσαν (και στήνονται) στο κτηριακό συγκρότημα τού Μαρασλείου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αχα! Ιδιαίτερες μεταχειρήσεις, ε; Αυτά συμβαίνουν άμα λέγεσαι Καραμανλής! Σωστά. Ο Μαύρος ήταν αρχικά! Είσαι τέρας μνήμης! Εγώ παίρνω παστίλιες Lanes(πάλι την έκανα την διαφήμιση!), με μαγιά μπύρας και λεκιθίνη! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Με τη μακρινή μνήμη καλά τα πάω. Με την κοντινή έχω πρόβλημα…
Όσο για τη μπύρα, εγώ την πίνω, άντε και να φτιάξω ψωμί μπύρας, που το ψωμί στην Αθήνα δεν τρώγεται. Μην το πιείτε, λουστείτε, που έλεγε η διαφήμιση για ένα σαμπουάν, που υποτίθεται ότι περιείχε μπύρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α…παπά! Μπύρα; Εξαιρετικό αεριούχον ποτό, με άρωμα βύνης! Το εκτιμώ αρκετά θα έλεγα, αλλά οι παστίλιες οι συγκεκριμένες(και εγκεκριμένες από τον ΕΟΦ), είναι προς βελτίωσην των κενών μνήμης, που παρουσιάζονται ενίοτε… Όσο για εκείνο το σαμπουάν, όσοι γνωστοί μου(κυρίως γνωστές, για να ακριβολογώ), το χρησιμοποίησαν, τα μαλλιά τους δεν τα είδαν να γίνονται ξανθά! Μου φαίνεται ότι το αποκαλούσαν Clairol Herbal…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σαμπουάν μπύρας Clairol. Θυμάμαι, μια φορά που είχε φέρει η μάνα μου κομμώτρια στο σπίτι, η οποία μας είχε ζητήσει να έχουμε μπύρα. Λίγο που το έψαξα, είδα ότι η μπύρα χρησιμοποιείται για να δώσει όγκο στα μαλλιά, αλλά και για να καθαρίσει τα μαλλιά από τα υπολείμματα των προϊόντων περιποίησης, οπότε το να τη βάζης μέσα σ’ ένα προϊόν περιποίησης είναι δώρον άδωρον, οπότε η μπύρα μάλλον έμπαινε (αν εμπαινε) για εφέ.
Το herbal ήταν άλλο σαμπουάν, που βρώμαγε πατημένο χορτάρι. Για κάποιο λόγο, το άρωμα αυτό ήταν πολύ διαδεδομένο στα σαμπουάν, αφρόλουτρα και συναφή, μια περίοδο.
Ωραίοι είμαστε κι’ εμεις, όμως. Ημέρα εκλογών, κι’ εμείς συζητάμε για… τρίχες!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
🙂 🙂 Το βρίσκεις ανεπίκαιρο; Μμμ… διατηρώ επιφυλάξεις επ` αυτού! Πάντως, η Clairol είχε άμεση σχέση με την Herbal, κάτι που πιστοποιεί και σχετική διαφημιστική καταχώρηση, στο περιοδικό Ρομάντζο του 1975, το οποίο μόλις κοιτάζω αυτή τη στιγμή. Καρπός της μεταξύ τους συνεργασίας(ίσως), είναι και ένα προιόν με την ονομασία των δύο εταιρειών! Μολις σκαναριστεί, θα στο στείλω. Η αλήθεια είναι όμως, ότι η μυρωδιά του Herbal ήταν άκρως αποτρεπτική για αγορά! Όντως μύριζε όπως το περιέγραψες! Είχε μάλιστα και 3-4 διαφορετικές εκδοχές. Προφανώς είδη χορταριού! Τι θυμήθηκα πάλι… Λοιπόν, 1. Τις κολώνιες Μενούνος και 2. Τα MUM που ήταν σε μορφή «ξύστε και μυρίστε», στα περιοδικά της εποχής!!! Σου είπα, ότι άμα ανοίγεις τέτοια θέματα – έρχονται μνήμες…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Clairol herbal essence. Herbal=αυτός που έχει σχέση με τα βότανα (=herbs). Δεν είναι όνομα εταιρείας, και εκείνη την εποχή όλοι βγάζαν κάποιο προϊόν με άρωμα… herbal.
Βρήκα και μια διαφήμιση για το εν λόγω προϊόν, που πρέπει να την είχαμε δει και στην Ελλάδα, μεταγλωττισμένη:
http://www.youtube.com/watch?v=THn66mgHKk8
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ναι!!! Αυτή είναι!!! Είναι η διαφήμιση του προιόντος, που έχω και στο Ρομάντζο! Τι λες τώρα… Τι βρίσκεις βρε θηρίο… Μη μου πεις μόνο ότι έχεις και 4711, γιατί …θα με στείλεις αδιάβαστο!
ΥΓ
Την θυμάμαι σαν και τώρα τη διαφήμιση και από τα 2 αυτά προιόντα. Ειδικά την 4711! Θυμάμαι ακόμη και το ρεφρέν του σποτ! Πρέπει να ήταν γυρισμένη στην Αγγλία. Μου άρεσε και το ύφος του σποτ. Μοντέρνο και κλασσικό με έναν τρόπο. Τότε οι «μεγάλοι» βάζανε Πίνο Σιλβέστερ, θυμάμαι και πιο μετά Όλντ Σπάις! Αλλά η 4711 άφησε εποχή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α, και η κολώνια Μενούνος υπάρχει ακόμα! Μπορεί να πούλησαν την μάρκα «Μυρτώ», αλλά η αρωματοποιία υπάρχει ακόμα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η «Μυρτώ»! Πω πω πω… τα καλύτερα μας χρόνια, μέσα σε 5-6 ατάκες και μερικές αναφορές… Μα πως γίνεται έτσι απλά, να γυρίζουμε πίσω στο χρόνο…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
4711, as cool as the breeze on a fresh summer morning?
Ιδού: http://www.youtube.com/watch?v=ChkA0GioYZI
Δεν ξέρω αν κυκλοφορεί στην Ελλάδα, αλλά, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, η κολώνια παράγεται ακόμα στη Γερμανία.
Εγώ χρησιμοποιώ τη «λαβάντα» τού Μενούνου, που είναι καλή και, κυρίως, φτηνή, οπότε δεν ξέρω τι γίνεται παραπέρα.
Και η Μυρτώ πρέπει να υπάρχει, αλλά η μάρκα έχει αλλάξει χέρια 1-2 φορές, και με κάθε αλλαγή χεριού άλλαζε η σύνθεση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
…τώρα τι να πω…με γύρισες πολύ, μα πάρα πολύ πίσω… Σ` ευχαριστώ, Κρίτωνα! Το βίντεο αυτό είναι γεμάτο απίστευτες μνήμες…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ταραράαμμμ,ταραράααμ,Πατίστααας,ωραία χρόνια που μας φαίνονται προς το παρόν πολύ πρόσφατα,χτεσινά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλησπέρα κύριοι και καλή εβδομάδα!
Πέσαμε στις αναμνήσεις καλλυντικών, με μια έφεση στα αρώματα, απ`ότι βλέπω! Εξαιρετικά! Keep digging the past!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Με απουσία ίντερνετ και ένα ταξιδάκι για εκλογές μπαίνω και βλέπω ότι εσείς το γλεντάτε!
Ετοιμάζω σιγα-σιγά κινήσεις για να κάνω κι εγώ κανένα αλά στιλ Κρίτωνα άρθρο (έγραψε και πάλι!).
Όσο για τις διαφημίσεις -για να το γυρίσω και στις εκλογές- θυμάμαι την Πατίσταααας, αλλά με αυτά που ζούμε μου βγαίνει στο μυαλό Ζαπατίστααααας!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έλειψες και ξεφύγαμε με καλλυντικής φύσεως αναμνήσεις! Χαμός σου λέω, Βασίλη! Μήπως, μεταξύ μας τώρα, θυμάσαι κι εσύ τίποτε από αυτά που λέγαμε;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάποια τα πρόλαβα.
Έννοια σου όμως και κάτι ψάχνω σχετικά…
Χρειάζομαι χρόνο…
Υ.Γ.
Μόλις πρόσεξα στο προηγούμενο σχόλιο μου ότι αντί για τη λέξη »άρθρο» έγραψα »έχθρο» και ακούγεται μυστήριο.
Αχ αυτή η Ζαπατίστας με έφαγαν!
Μικρός εντωμεταξύ έτρωγα τα πατατάκια »Ζαπάτα» να συμπληρώσω για το προηγούμενο λογοαπίγνιο…
Φαίνεται πώς τώρα μου παίρνουν εκδίκηση και με τρώνε εκείνα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το διόρθωσα. Έλεγα να το διορθώσω και εδώ, να λέει «αντί για «έχθρο» έγραψα «άρθρο»», να σας μπερδέψω τελείως, αλλά συγκρατήθηκα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
🙂 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είσαι …νιός! 🙂 Εμείς εδώ προλάβαμε τα γαριδάκια «Τζίνι» και «Μπόζο» και κάποιοι από εμάς, μέχρι και τον Πρίσλευ στο ξεκίνημα του! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όσον αφορά τα ψηφοδέλτια θυμάμαι ότι η πιό συνηθισμένη χρήση τους μετά τις εκλογές ήταν σε ρόλο χαρτιού υγείας κρεμασμένα σε ένα καρφί, στις εξωτερικές τουαλέτες εξοχικών κέντρων ή στα χωριά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
🙂 🙂 Φοβερό παραλειπόμενο Στέλιο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ξεχωριστό σχόλιο για την κολώνια 4711, για να μη μπερδευθούν οι οσμές με το προηγούμενο. Το συγκεκριμένο άρωμα έδωσε το όνομα στην κατηγορία κολώνιες από το όνομα του που ήταν ΥΔΩΡ ΚΟΛΩΝΙΑΣ (EAU DE COLOGNE). Ο αριθμός 4711 ήταν από το σπίτι στο οποίο στεγαζόταν η εταιρεία (το θυμάμαι από τα γερμανικά επίκαιρα) και το όνομα της εταιρείας ήταν Eau de Cologne & Parfümerie Fabrik Glockengasse No. 4711 gegenüber der Pferdepost von Ferd. Mülhens in Köln am Rhein (αυτό δεν το θυμάμαι. Είναι από την wikipedia)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Διακρίνω έναν άτυπο διαγωνισμό λεπτομερειών στα σχόλια, μεταξύ εσού και του Κρίτωνα και μάλιστα γρήγορα! Κι αυτή είναι μια υπέροχη προσθήκη γνώσης! Τελικά, δεν άρεσε μόνο σε μένα η κολώνια αυτή! Ή τουλάχιστον δεν την θυμάμαι μόνο εγώ! Στο σποτάκι μου άρεσε το καμπανάκι, που έμπαινε κάτω από το λογότυπο! Να σε ενημερώσω για μια εκπληκτική ταινία, Γαλλικής παραγωγής. Είναι το Mammouth με τον Ντεπαρντιέ και είναι απίθανο! Γλυκόπικρη σάτιρα, που φέρνει πολύ κοντά σε επίπεδο γραφειοκρατείας την Ελλάδα και την Γαλλία! θα γελάσεις με την ψυχή σου! Ο Ντεπαρντιέ είναι απολαυστικότατος! Ο καλύτερος του ρόλος εδώ και πολλά χρόνια! Ακόμη, είδα και ένα φοβερό φιλμ του Ενέξ, από το 1969, το οποίο βγήκε τώρα σε dvd, μετά από τόσα χρόνια. Είναι μια κωμωδία κοινωνική, που όμοια της δεν έχω ξαναδεί, Στέλιο! Πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης και φιλμάρει ακόμη και τις σκέψεις ή τους ενδιασμούς του, σε διαφορετικά πλάνα! τρελό τελείως, αλλά υπέροχο κι` αυτό! Η σκηνή με τα κρεββάτια, είναι ευρηματική και μοναδική στην ιστορία του σινεμά! Μόνο που μου διαφεύγει επί του παρόντος ο τίτλος!!! Θα τον θυμηθώ και θα στον παραθέσω, όμως. Άμα γεράσει ο άνθρωπος… Τα έχουμε ξαναπεί.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α! Και το επίσης Γαλλικό Pitoche, με την Ντενέβ! Αυτή είναι ταινία για πολλές επαναλήψεις! Μεγάλη ερμηνεία από την Γαλλίδα σταρ! Πάλι ο Ντεπαρντιέ και εδώ, αλλά σε άλλο ρόλο, διαφορετικό. Καλά, ο άνθρωπος έχει χίλια πρόσωπα! Μεγάλη μορφή του κινηματογράφου, σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι όμορφη και γλαφυρή, αλλά γίνεται και καυστικότατη η ταινία, όταν θέλει. Γενικά, τις τελευταίες μέρες βλέπω μόνο Ευρωπαικό σινεμά και πίστεψε με, δεν το έχω μετανοιώσει ούτε δευτερόλεπτο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπονζούρ α τους!
Γαλλικό σινεμά(τογκραφ)και ξερή…μπαγκέτα! 🙂 Άντε και λίγο τταλικό με κουβερτύρ από Σοφία Λόρεν,Κλαούντια Καρντινάλε,Μαστρο-Γιάννη,Βιττόριο Ντε Σίκα κτλπ.Απολαυστικότατος όντως ο Ντεπαρντιέ,κυρίως σε μια χούφτα καλές ερμηνείες αλλά έλα μου ντε που εγώ έχω μεγάλη αδυναμία στις χιλιοπαιγμένες μου κατασκονισμένες κασέτες με Φερναντέλ,Ντε Φυνές,Μπελμοντό…..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπονζούρ Βαγγελής!(κάπως έτσι, δεν σε προφέρουν σαν όνομα;)
Στο ίδιο μήκος κύμματος, είμαστε και οι δύο. Κλασσικά και αγαπημένα ονομάτα, ανέφερες. Σπουδαίο πέρασμα έκαναν όλοι τους, από την μεγάλη οθόνη. Στις Γαλλικές κωμωδίες(και όχι μόνον), έχω μια αδυναμία στον άνθρωπο με τις 1000 γκριμάτζες, ή αλλιώς Λουί Ντε Φινές! Θα μπορούσα να τον αποκαλέσω και ως άνθρωπο με τα 1000 σινέ – επαγγέλματα, αφού υποδήθηκε από γευσιγνώστη, παραγωγό κινηματογραφικών ταινιών(απωθυμένο ήταν αυτό τώρα;) και αστυνομικό, μέχρι αντιστασιακό στον Β παγκόσμιο πόλεμο, φούρναρη και ζαχαροπλάστη! Δν τον φτάνει κανείς στο ταλέντο, πέρα από έναν Τοτό(Ιταλικό σινεμά), για κωμωδίες μιλώντας. Θα μπούμε και σε τέτοια μονοπάτια στο Cine Oasis, καθώς έρχεται καλοκαίρι κα δίχως κωμωδίες και θερινό σινεμά, δε λέει!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Λουί Ντε Φυνές,πιτσιρικάς δεν θυμάμαι να έχω γελάσει περισσότερο σε κινηματογραφική κωμωδία,ίσως μια ή δυό φορές με Τζέρι Λιούις κι Αδερφούς Μαρξ τους οποίους έχω στην κορυφή της λίστας.Μεγαλώνοντας άρχισα να τον εκτιμάω ακόμη περισσότερο σαν ταλέντο και ολοκληρωμένο καλλιτέχνη και σ’αυτό συνέβαλαν και τα διάφορα ντοκιμαντέρ κι αφιερώματα για την ζωή και το έργο του.Ανέφερες τον μέγιστο Τοτό,τον αντίστοιχο Ντε Φυνές της Ιταλίας.Πέρισυ είχα την χαρά ν’απολαύσω το πάντρεμα του Τοτό με τον Φερναντέλ στο La legge e legge(La loi c’est la loi),αν δεν το’χεις δει αξίζει να το ψάξεις!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χμ… Βαγγέλη, καλησπέρα!
Ξανά, χμ…
Έχω δει το 75% περίπου των ταινιών του Τοτό, τις οποίες έχω μάλιστα σε αυθεντικές κυκλοφορίες, της εταιρείας De Agostini, έτσι όπως τις είχε ρίξει στην Ιταλική αγορά, το 1995. Είχε μάλιστα κάνει το ίδιο με τον Τζών Γουέην, τον Χίτσκοκ και άλλους. Όμως δεν είναι το ίδιο να ακούς Ιταλικά, από τα στόματα τέτοιων ηθοποιών! Ξέρεις, οι Ιταλοί ακόμη και σήμερα, έχουν ένα θέμα με τις μεταγλωτίσεις… Επιστρέφω όμως σε όσα ανέφερες πριν. Οι αδελφοί Μάρξ! Ω! Μα τι λέμε τώρα; Στην κορυφή και της δικής μου λίστας και μάλιστα ετοιμάζω αφιέρωμα στις ταινίες τους, στο Cine Oasis! Αν ψάξεις λιγάκι, θα βρεις ένα άρθρο παλιότερο, με αναφορά στο «Σούπα Πάπιας», που είναι ένα φιλμ με το οποίο έχω γελάσει με την ψυχή μου! Γενικά, οι Μάρξ είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ! Ότι και να πω είναι λίγο! Ο Τζέρυ Λιούις τώρα, ο μέγας Σταχτοπούτος του παγκόσμιου σινεμά, είναι μια μορφή που δεν θα ξεχάσει κανείς μας εύκολα! Τεράστιο ταλέντο! Κάποτε τον είχαν κατηγορήσει, ορισμένοι ανόητοι κριτικοί κινηματογράφου και τον είχαν αποκαλέσει σαν ένα άνθρωπο που μιμείται απλά και κάνει γκριμάτσες και τίποτα παραπάνω! Αν διαφωνώ; Μα φυσικά διαφωνώ! Τεράστιο κεφάλαιο και αυτός!Τέλος, να κλείσω με μια ταινία του Ντε Φινές, χάρη στην οποία διπλώθηκα μέσα στα πλαστικά ελάσματα, της καρέκλας μου, σε ένα θερινό σινεμά το`78! Ήταν το πρώτο «Ο Χωροφύλακας του Σεν Τροπέ»! Το πρώτο της σειράς, όμως. Τα άλλα ήταν μέτρια. Αν θέλετε να γελάσετε ακόμη περισσότερο, δείτε τον σαν Ραβίνο! …
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κορυφαίος ο Ντε Φινές.
Ο αγαπημένος ζοχάδας του σινεμά θα έλεγα!
Αν δεν κάνω λάθος πριν γίνει ηθοποιός έπαιζε πιάνο σε ρεστοράν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σωστά! Εξαιρετική προσθήκη πληροφορίας, Βασίλη! Τον έχω στο πρόσωπο μου, σαν γευσιγνώστη, να μπαίνει μυστικά σε ένα ρεστοράντ κιριλέ, ντυμένος κάτι παράξενο, ώστε να μην τον καταλάβουν και να γίνεται της κακομοίρας από γκάφες!!! Πανζουρλισμός!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπονζούρ Ζωρζ,παιδιά!(Ξέχασα να σου πω πως εδώ με προσφωνούνε σαν Εβάν αλλά εγώ χαριτολογώντας προσθέτω και τα Βανζέλ,Βανζελής και Βανζελουά).
Ναι,όντως ο πολυαγαπημένος μας Λουί Ντε Φυνές έχει περάσει χοντρές πείνες σαν πιανίστας σύμφωνα με τα όσα έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνεντεύξεις του.Τελευταία τον είδα στο Petit Baigneur και με ξετρέλανε!»Οι περιπέτειες του Ραββίνου Ζακόμπ»είναι διαμάντι σαν έργο κωμωδίας και την έχω δει τουλάχιστον καμιά δεκαριά φορές πάντα γελώντας σαν να την έβλεπα για πρώτη φορά.Τελικά έχεις δίκιο τώρα που το σκέφτομαι,το πρώτο »Ο Χωροφύλακας του Σαν Τροπέ»είναι το καλύτερο της σειράς,βρίσκω απολαυστικότατο τον ρυθμό ανάμεσα στον Ντε Φυνές και τον Καλαμπρί.Το La Legge e la legge είναι γαλλο-ιταλική συμπαραγωγή κι έχω δει και τις δυο βερσιόν καθαρά και μόνο για να ξεσκονίσω λίγο τα »ξένα» μου! :).Ναι,το ξέρω οι Ιταλοί είναι πιο σωβινιστές από τους Γάλλους,δεν ανέχονται άλλες γλώσσες εκτός από την δικιά τους ενώ αντίθετα οι Γάλλοι είναι εξοικειωμένοι και με τον υποτιτλισμό.Εμένα προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου ο Βασιλάκης Καΐλας σαν Τζων Μπόυ γιατί απλά έτσι συνηθίσαμε κι έτσι αγαπήσαμε την συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά αλλά και τις μεταγλωτισμένες σειρές κινουμένων σχεδίων της εποχής του ’70 και του ’80.
Συγχαρητήρια για την συλλογή σου με τον Τοτό Γιωργάρα,ζηλεύω!Αλήθεια από Τσίτσιο και Φράνκο παίζει τίποτα;Τους έχω στην καρδιά μου και αυτούς!Ο Γκράουτσο Μαρξ για μένα εκτός από ευφυέστατος κωμικός είναι επίσης ο καλλιτέχνης ο οποίος άθελά του βοήθησε τα μάλα στο να ανεβαστεί κατά πολύ η εκτίμησή μου για την αγγλική γλώσσα γιατί απλά ο άνθρωπος ΔΕΝ πρέπει να μεταγλωτίζεται ούτε να μεταφράζεται,αλλοιώνονται ολοκληρωτικά σχεδόν οι κατακεραυνωτικές,γεμάτες ευφυολογήματα,σπινθηροβόλες,εμπλουτισμένες με υπονοούμενα ατάκες του!Κάποια εποχή μάλιστα θυμάμαι να είχα κολλήσει έντονη »Μαρξίτιδα» κι είχα λιώσει τα dvd μου μόνο και μόνο για να μελετήσω τις ατάκες του Γκράουτσο,εν συνεχεία διάβαζα το πολυσέλιδο βιβλίο του.Και οι τρεις τους όμως »δένουν» τέλεια μεταξύ τους,βοήθησε βέβαια και το γεγονός πως ήταν πραγματικοί αδελφοί.Η »Σούπα από Πάπια»είναι εξαιρετικότατη και διαχρονικά επίκαιρη ταινία όπως άλλωστε διαχρονικοί και μπροστά από την εποχή τους παραμένουν και στις μέρες μας οι Μαρξ.
Ο »Σταχτοπούτος»είναι η ξένη ταινία με τις περισσότερες επαναλήψεις στην Ελληνική τηλεόραση,τουλάχιστον αυτή η εντύπωση μου δημιουργήθηκε την δεκαετία του ’90 γιατί όποιο κανάλι και να έβαζα έπεφτα πάνω σ’αυτή την ταινία!Όσο για τον Τζέρυ Λιούις δεν θεωρείται τυχαία κορυφαίος,»ευρωπαίος»κωμικός στην Γαλλία.Χαρακτηριστική είναι η συνάντησή του με τον Λουί Ντε Φυνές.
Ναι κύριοι,ξέρουμε να ψηφίζουμε γενικώς!Από Μπένυ Χιλ τι λέει,αρέσει στην κοινότητα;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι να λέμε τώρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μποντζιόρνο, Βανζελής! Μποντζιόρνο α τούτι!
Ξεσκονίζεις εσύ, ξεσκονίζω κι εγώ, άρα οι ξένες γλώσσες σε λίγο καιρό, θα είναι πεντακάθαρες, τουλάχιστον στα σαλόνια του ουρανίσκου μας!
Είναι η εποχή των μεταφράσεων και της ανάγνωσης Ιταλικών κόμικς κατά ριπάς, οπότε τα Ιταλικά βγήκαν για τα καλά από το ντουλάπι! Βλέπεις από την ώρα δημοσίευσης του σχολίου, από τι ώρα είμαι στις κόμικς – επάλξεις! Μη σου πω ότι σήμερα με πήρε και λιγάκι ο ύπνος(έβλεπα το Hugo χθες και μαγεύτηκα!!!)…
Πρώτα απ`όλα, τα 2 βίντεο που επισύναψες, είναι απίθανα! Άλλη μαγεία αυτή! Έχουμε κοινά βιώματα, απ`ότι διαπιστώνω, τα οποία περνούν από το σελιλόιντ και μαρτυρούν τόσο την αγάπη μας για την έβδομη τέχνη, όσο και τα χρόνια που ξοδέψαμε βλέποντας την πορεία της στο χρόνο.
Αν έμενα ακόμη περισσότερο στην Μπολώνια, θα «ψώνιζα» και 2-3 ακόμη σειρές, που μου γυάλισαν στο μάτι. Θυμάμαι ήταν ανάμεσα τους και ο Μαστρογιάννι(άπαντα!), ο Ροσελίνι, ο Φελίνι βεβαίως – βεβαίως και κάμποσοι ακόμη. Οι συναντήσεις επί σκηνής, Ιταλών και Γάλλων, κι αυτό το πάντρεμα κουλτούρας, πάντα έβγαζε όμορφα αποτελέσματα. Κάποτε τουλάχιστον, γιατί τώρα στις μέρες μας, είναι σαν να το τυλίγεις το ταλέντο, σε αεροσταγείς σακούλες! Είναι όλα τόσο προσεκτικά και βιομηχανοποιημένα, που δεν μπορεί ο καθένας να αφήσει τον χαρακτήρα τους στις ταινίες. Τότε, ούτε σενάρια δεν υπήρχαν, ή απλά τα καταργούσαν, οι τεράστιες μορφές των πρωταγωνιστών.
Η «Σούπα πάπιας», έχει κάτι εφαρμογές στην εποχή μας και κάτι υπονοούμενα, που κουμπούνουν γάντι στα όσα ζούμε… Όποιος την δει επιφανειακά, δεν θα το καταλάβει και ενδεχομένως να την θεωρήσει και παρωχημένη…
Για τον Χιλ, τι να σου πω; Εγώ τον αγάπησα στα παρεξηγημένα `80ς, από την ΕΡΤ2. Μετά, έψαξα και τον βρήκα σε φοβερές παραγωγές του`60, στο ξεκίνημα της καρριέρας του και πίστεψε με δεν μετάνοιωσα καθόλου!
Τέλος, για τον Λιούις να πω ότι πράγματι ο «Σταχτοπούτος» χτύπησε κόκκινο στην Ελληνική τηλεόραση! Θα πρέπει να έχει προβληθεί συνολικά, πάνω από 30-35 φορές και λίγες που λέω!
Χαιρετώ για την ώρα, για να πιάσω τα Ιταλικά ξανά!
Τσιάο Βαγγέλη!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μποντζιόρνο Τζιόρτζιο,ραγκάτσι!
Ακριβώς όπως τα λες Γιωργάρα,ταλέντα τυλιγμένα με αεροστεγείς σακούλες!Αν κρίνω από την έλλειψη σχολιασμού σου τότε μάλλον ο Τσίτσιο και ο Φράνκο σε αφήνουν ψιλοαδιάφορο,σωστά;Με μάγεψε και μένα το Hugo,το είδα αμέσως μετά το The Artist.και μπήκα για τα καλά σε μια χρονομηχανή που με πήγε σε κείνα τα χρόνια….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μποντζιόρνο Βαγγέλη, αμίτσι!
Κοίτα να δεις τι γίνεται καμιά φορά, πάνω στην βιασύνη! Ξέχασα να σχολιάσω τους Φράνκο Φράνκι και Τσίτσιο Ινκράτσια!!!
Ένα δίδυμο που δεν έχει περάσει ξανά από τον Ιταλικό κινηματογράφο! Ξέχωρα όμως απ` αυτό, οι στιγμές που μας χάρισαν ήταν απίστευτες! Τι να θυμηθώ και τι να προσπεράσω; «Τσίτσιο το λιμάνι φεύγει»; Ή ο τρόπος που κουνούσε το κεφάλι του ο Φράνκο και που πέθαινες στα γέλια όταν το έβλεπες; Για μένα, δύο είναι οι κορυφαίες τους στιγμές(θέλουν κι αυτοί αφιέρωμα!). Δεν θυμάμαι τίτλους ταινιών, αλλά στην μια είναι στη ζούγκλα εξερευνητές και στην άλλη(η πλέον κλασσική και αγαπημένη), στον πόλεμο Βορείων και Νοτίων, στην Αμερική! Ειδικά η τελευταία, είναι να πέφτεις από τον καναπέ, από τα γέλια!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα σε όλους. Δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος αλλά νομίζω ότι η σκηνή με την κλασσική πλέον ατάκα «Τσίτσιο το λιμάνι φεύγει» ήταν απο τη ταινία «Due Mafiosi Contro Gold Ginger». Τουλάχιστον από ότι έψαξα στο you tube αυτή η ταινία φαίνεται πιο κοντινή σαν υπόθεση. Την είχα δει όταν ήμουν στην δευτέρα Γυμνασίου. Σάββατο φυσικά που ήταν η ημέρα του σινεμά. Αγνά χρόνια αγνό γέλιο.
Όσον αφορά τον Λουί ντε Φυνές η ταινία του που μου αρέσει περισότερο από όλες είναι η «Ασύληπτη απόδραση (la grande vadrouille)» με τον Μπουρβίλ και τον Τέρυ Τόμας. Φαντάζομαι ότι όλοι θα την έχετε δει. Είναι η ταινία που το βομβαρδιστικό του Τέρυ Τόμας καταρίπτεται ενώ πετάει επάνω από το Παρίσι και ο Λουί ντε Φυνές με τον Μπουρβίλ προσπαθούν να βοηθήσουν τον Τέρυ Τόμας και το πλήρωμα του να διαφύγουν στην Αγγλία.Παίζει και ο Μπάστερ Κήτον νομίζω σε ρόλο Γερμανού αξιωματικού. Υπέροχη ταινία. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Ειδικά
στο τέλος με τον αλλοίθωρο Γερμανό πολυβολητή, Πραγματικά πονούσε η κοιλιά μου από τα γέλια.
Και μιά που τους ανέφερα θα άξιζε ένα αφιέρωμα τόσο στον Μπάστερ Κήτον (στους κωμικούς ηθοποιούς του βωβού γενικότερα) όσο κυρίως στον Τέρυ Τόμας.
Όσον αφορά τον βωβό κινηματογράφο που τον ξαναθυμηθήκαμε λόγω των εξαιρετικών ταινιών Hugo και Artist (Ειδικά το Hugo παρόλο που είναι αμερικανικό θυμίζει ευρωπαϊκό σινεμά) θυμάστε εκείνη την παρέα με τα μικρά παιδιά (νομίζω little rascals) με τον Αλφάλφα τον νέγρο και τους υπόλοιπους, όποτε στο Δημοτικό και στο νηπιαγωγείο ήθελε ο δάσκαλος να μας ξεκουράσει με κινηματογράφο τέτοιες ταινίες βλέπαμε στο σχολείο (και φυσικά χοντρό-λιγνό και Σαρλώ).
Επιστρέφω τώρα στον Τέρυ Τόμας για να θυμίσω μία σειρά από ταινίες με παρόμοιο θέμα που είχαν μεγάλη επιτυχία (το άξιζαν) στα μέσα της δεκαετίας του 60 όπως «ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΣΑΚΑΡΑΚΕΣ» ΚΑΙ «Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΡΣΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» Συμπρωταγωνιστούσε ο Tony Curtis.
Είχε νομίζω μία ανάλογη ταινία με τους Μπουρβιλ και Λουϊ ντε Φυνές με τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας.
Τέλος θα θυμίσω την υπέροχη ταινία του Μπουρβίλ με τους Belmondo και David Niven «ο εγκέφαλος» (the brain ή γαλλικά le cerveau). Μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις της δεκαετίας του 60 που δεν άλλαξε ο τίτλος. Υπέροχη ταινία με καλή μουσική και τα πάντα σε αφθονία και το γέλιο και την δράση και την ευρηματικότητα.
Κλείνοντας μία ερώτηση σε όλους. Προσπαθώ να θυμηθώ μια σειρά που προβαλλόταν στην ελληνική τηλεόραση στα τέλη της δεκαετίας του 70. Ήταν αγγλόφωνη, προβαλλόταν πριν το δελτίο ειδήσεων, και αφορούσε έναν ευρηματικό άγγλο καθηγητή-ντετέκτιβ την εποχή της belle-epoque. Τα επεισόδια άλλοτε ήτα αστυνομικά άλλοτε κατασκοπικά. Κάτι ανάμεσα σε Σερλοκ Χόλμς και WILD WILD WEST. Θυμάται κανείς κάτι;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα Στέλιο, κύριοι!
Τελικά βρέθηκε το σινέ – στέκι! Να` ναι καλά ο Κρίτωνας, με την πρωτοβουλία του να δημιουργήσει αυτό το άρθρο!
Να ξεκινήσω από αυτά που αναφέρεις, ότι θυμάμαι όμως, γιατί ο χρόνος παίρνει μαζί τους και τις μνήμες…
Αν θες να πάρεις μια μικρή γεύση από Φράνκο – Τσίτσιο, μπορείς να δεις τις 8-9 ταινίες που συγκεντρώσαμε(ολόκληρες), στην νέα κατηγορία του Cine Oasis. Είναι στο COMEDY, ένθετο στο BIG SCREEN. Τροχίζεις και τα Ιταλικά σου και σου έρχονται στο νου φοβερές στιγμές, από τα κινηματογραφικά Σάββατα, τα οποία φυσικά λατρέψαμε όλοι μας! Ο Βασίλης έβαλε για τα καλά το χεράκι του, σ` αυτό!
Η ταινία με το Τόμας, τον Μπουρβίλ και τον Ντε Φινές, μου φέρνει κάτι αχνό στα μάτια, αλλά είναι τόσο πολύ χαμένο στις ομίχλες του νου, που δεν μπορώ να το δω καλά… Όμως, θυμάμαι μια ταινία με τον απίθανο Γάλλο κωμικό, όπου παρακαλούσα να σταματήσει, γιατί κόντευα να κατουρηθώ πάνω μου απ` τα γέλια! Σε μια σκηνή, έτρεχε στον ποταμό να ψαρέψει το παπούτσι του, που κατέβαινε στο ρέμα και ήταν καταπληκτικός!
Αφιερώματα θα γίνουν πολλά στο Cine Oasis. Βλέπω ότι έχετε προτάσεις, οπότε θα υλοποιηθούν όλες! Απλά χρειάζεται χρόνο και φυσικά όποιος μπορεί να βοηθήσει είναι ευπρόσδεκτος! Γενικά, επειδή το καλοκαίρι θέλει κωμωδίες, θα γίνουν αναφορές σε πολλούς ηθοποιούς που υπηρέτησαν το είδος. Ντε Φινές, Τζέρυ Λιούις, Τσάπλιν, Κήτον, Φράνκο – Τσίτσιο και πολλούς ακόμη, όλους εκπρόσωπους άλλων εποχών. Πιο αγνών, όπως πολύ σωστά παρατήρησες… Και θεματικά αφιερώματα σε δεκαετίες και στούντιο, αλλά και κινηματογραφικά είδη, είναι στα υπ` όψιν. Too many movies – too little time!
Να σας πω ότι χθες είδα και το The Descendants(Οι επίγονοι), με τον Κλούνυ. Bitter – sweet απεικόνιση της ζωής, όχι ιδιαίτερα ευρηματική και πρωτότυπη, αλλά με καταπληκτικές ερμηνείες! Η μουσική της Χαβάης που πλημυρίζει το φιλμ και οι εικόνες των νησιών, είναι όνειρο! Σε βυθίζει σε έναν άλλο κόσμο και η αλήθεια είναι, ότι υπάρχουν στιγμές που επικεντρώνεσαι εκεί περισσότερο, παρά στο φιλμ. Την Δευτέρα θα σας πω και για 1-2 ακόμη φετινές ταινίες, όλες τους υποψήφιες για Όσκαρ φέτος. Πάντως, ένα αουτσάιντερ, που δεν πήρα υποψηφιότητα, αλλά έχει μια δική του αλήθεια και ξεχωριστή εντελώς από ότι έχετε ως σήμερα δει, είναι το «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα», που πραγματικά η μουσική, το μοντάζ και η φωτογραφία, αν έμπαιναν σε οποιοδήποτε άλλο φιλμ, θα άφηναν εποχή! Ειδικά το μοντάζ, είναι …από το διάστημα! Ο άνθρωπος έχει κάνει ΤΗΝ δουλειά! 3-4 ταινίες με τόσο άψογο μοντάζ, έχω δει όλες κι όλες, σε όλη μου τη ζωή! Κρίμα μόνο, που επειδή ήταν low budget παραγωγή(Γαλλική), δεν έφτασε μέχρι εκεί που έπρεπε… Πολλά μπράβο και στις εταιρείες διανομής στη χώρα μας, που φέτος δίνουν ρέστα με τις Ευρωπαϊκές κυρίως επιλογές τους! Αυτό κι αν ήταν έκπληξη, Στέλιο! Εκεί που τους τα χώναμε, φέτος μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό! Πάντα τέτοια!
Μ` αρέσει που μέσα από φιλμ νέα, όπως τα Hugo και The Artist, προβάλλεται στις νέες γενιές η δουλειά υπέροχων ανθρώπων της έβδομης τέχνης. Είναι καλό αυτό. Μακάρι το ρεύμα να συνεχίσει να υφίσταται και να δούμε κι` άλλες τέτοιες ταινίες. Είναι σαφώς καλύτερες από τις αδιάφορες επαναλήψεις των στούντιο, που δεν προσθέτουν τίποτα παραπάνω, εκτός από βία και βωμολοχία. Ο Σκορτσέζε μας χρωστούσε μια καλή ταινία, έπειτα από τα ανούσια φιλμ που γύρισε τα τελευταία χρόνια. Νομίζω ότι με το Hugo επέστρεψε σε σωστά μονοπάτια και μένει να δούμε αν θα μείνει εκεί, ή αν θα γυρίσει στα εμπορικά ξανά…
Από σειρές πριν τις ειδήσεις, με περίπου τέτοιο θέμα που λες, θυμάμαι μόνο το Τζέην Γκρέυ της ΥΕΝΕΔ, που ήταν όμως στο Φαρ Ουέστ αναφερόμενο. Άρα δεν πρέπει να είναι αυτή. Θα τσεκάρω όμως τις Ραδιοτηλεοράσεις και τα Ρομάντζα της εποχής και θα σου έχω νεότερα, ελπίζω ευχάριστα.
ΥΓ
Θα απαντούσα νωρίτερα στο σχόλιο, αλλά έπαθε προ ολίγου crash ο υπολογιστής(εκτελούσε 5-6 λειτουργίες ταυτόχρονα!), οπότε αναγκάστηκα να γράψω το σχόλιο από την αρχή!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα και πάλι
Η ταινία με το Τόμας, τον Μπουρβίλ και τον Ντε Φινές είχε κυκλοφορήσει και σαν δώρο μαζί με εφημερίδα.
Τώρα γενικά για αφιερώματα ρίχνω μία ιδέα για ιταλικό σινεμά του μεσοπολέμου. Δύσκολο θέμα αλλά σε ταξιδεύει μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Δεν έχω δεί πολλές ταινίες μόνο όσες μας έδειχναν στο Istituto Italiano di cultura. Είναι ενδιαφέρον όμως βλέπεις την πολιτική ορθότητα και τις απόψεις εκείνης της εποχής. Θυμάμαι είχαμε δεί μία ταινία -περιπέτειας με δομή western αλλά με θέμα την ιταλική εισβολή στην Αιθιοπία. Εάν άλλαζαν οι στολές και τα τοπία οι Αιθίοπες θα μπορούσαν να είναι οι ινδιάνοι και οι Ιταλοί το ιππικό. Υπήρχε το παλληκαράκι, ο σχετικός έρωτας, η ενέδρα και η διάσωση με ηρωϊκή ενέργεια. Απόλυτη αντιστοιχία.
Γενικά νομίζω ότι το σινεμά του μεσοπολέμου είναι μάλλον αγνοημένο τόσο το αμερικανικό όσο κυρίως οι αντίστοιχες κεντρο-ευρωπαϊκές παραγωγές.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το ακούω πολύ καλό σαν ιδέα, Στέλιο. Αν το προσδιορίζαμε δε περισσότερο, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε ένα σκηνοθέτη, ή ηθοποιό, ή χώρα, ή να είναι απλά ένα γενικευμένο. Όταν είσαι έτοιμος, μπορούμε να μιλήσουμε για τις λεπτομέρειες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι ένα σχόλιο για τον σκηνοθέτη του φιλμ «Οι επίγονοι». Ο δικός μας, Αλεξάντερ Πέιν, κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, συνεργάζεται με έναν μεγάλο σταρ(Κλούνυ), τον οποίο πλαισιώνει με καρατερίστες και όλοι βγαίνουν κερδισμένοι από αυτό. Ειδικά οι Θεατές. Μάλιστα, αν δείτε στα credits, έχει πάρει μαζί του διευθυντή φωτογραφίας Ελληνοαμερικάνο, ενώ επίσης η παραγωγή έχει γίνει από συμπατριώτη μας. Κάτι που βλέπουμε επίσης στους τίτλους τέλους, είναι και το γεγονός ότι σαν συντελεστές σε διάφορα πόστα, είναι τεχνικοί και ηθοποιοί με καταγωγή απο την Χαβάη, όπου γυρίστηκε εξ`ολοκλήρου το φιλμ. Χαίρομαι που τον βλέπω να βγαίνει από τις ανεξάρτητες παραγωγές, με μικρές οικονομικές δυνατότητες(και διανομής), κάνοντας ένα μεγάλο βήμα προς τα μεγάλα στούντιο και ενδεχομένως την καθιέρωση. Είναι μεγάλο ταλέντο ο Πέιν, και δεν το λέω επειδή είναι απόγονος Ελλήνων μεταναστών. Έχει μπροστά του ένα λαμπρό μέλλον, αν δεν …ενδώσει στις προτροπές και τις πιέσεις της βιομηχανίας κινηματογράφου, που θέλουν να τα βάζουν όλα σε ζελατίνες σούπερ μάρκετ, μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα. Από τον χαρακτήρα του θα εξαρτηθεί, πιστεύω. Ας έχουμε ένα μάτι πάνω του…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα
απαντώ με καθυστέρηση ρεκόρ. Μία ταινία που προτείνω για ξεκίνημα είναι το «Un pilota ritorna» (Rossellini, 1942). Η ταινία ανήκει στην «φασιστική τριλογία» του Rosselini και βραβεύθηκε στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1942 (εάν θυμάμαι καλά). Μπορείς να την δεις ολόκληρη στο YouTube. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εμάς είναι ότι αναφέρεται στο αλβανικό μέτωπο και στην ταινία ακούγονται κάποιες φορές και ελληνικά. Επίσης ενδιαφέρουσα είναι και η ιταλική οπτική της εποχής που δείχνει σαν κύριους εχθρούς τους Άγγλους, ενώ οι Έλληνες αντιμετωπίζονται μάλλον με συμπάθεια.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα Στέλιο!
Η καθυστέρηση δεν έχει καμιά σημασία, όταν μιλάμε για επικοινωνία μεταξύ φίλων και ομοιοπαθούντων! Η μόνη σημασία είναι ότι είσαι μαζί μας!
Έξοχη η ταινία που προτείνεις! Καταπληκτική, θα έλεγα και θα την παρουσιάσω, μόλις ξεμπλοκάρω λιγάκι από αφιερώματα και μεταφραστικές περιπέτειες.
Να σας πω εν τάχει για 3 ταινίες που είδα τελευταία.
Το «Απογεύματα με την Μαργαρίτα», είναι μια υπέροχη, πολύ τρυφερή ταινία, με τον Ντεπαρντιέ. Ένας μεσήλικας, μάλλον αμόρφωτος, γνωρίζει στο πάρκο μια 94χρονη κυρία, που τον φέρνει κοντά στο βιβλίο και σε μια άλλου τύπου ζωή, από αυτήν που ζούσε ως τότε. Πολλά μηνύματα και εξαιρετικό σενάριο.
Ο «Ιεραπόστολος», ήταν η έκπληξη του τρίμηνου αυτού! Φοβερή κωμωδία, Γαλλική και αυτή η παραγωγή και μάλιστα χαίρομαι ιδιαίτερα που πάει καλά τόσο σε εισιτήρια, όσο και σε ενοικιάσεις dvd. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες και αδέλφια, μπλέκονται σε απίστευτες καταστάσεις, ξεκαρδιστικές! Ο ένας είναι βουτηγμένος στην αμαρτία και πρώην κατάδικος και ο άλλος ιερέας, αλλά …οι ρόλοι τους θα αντιστραφούν και θα δείτε καταπληκτικά γκάνγκ και ατάκες! Θα την χαρακτήριζα ευρηματικότατη και ευχαρίστως θα έβλεπα και Β μέρος!
Τέλος, το χθεσινοβραδυνό «The Artist», που διαφημίστηκε πολύ και σάρωσε φέτος στα Όσκαρ, ήταν καλό. Απλά καλό, όμως. Είχε εξαιρετικά πλάνα και μοντάζ, μουσική ασύλυπτη και ικανοποιητικές ερηνείες. Αλλά… μεγάλο κενό στο σενάριο και έναν μόλις Ευρωπαίο ανάμεσα στους συντελεστές, που έρχεται σ εαντίθεση με όσα έλεγαν και έγραφαν κάποιοι, ότι είναι η επιστροφή του Ευρωπαικού σινεμά στο Χόλλυγουντ και τα συναφή… Παίζουν οι Εντ Λότερ, Τζών Γκούντμαν και άλλοι βετεράνοι, Αμερικανοί καρατερίστες, μαζί και ο Ντιζαρντέν, που ενώ είναι καλός και εν μέρη πειστικός, κάτι έχει στα μάτια μου, που δεν κολλάει… Δείτε την για να πείτε κι εσείς την άποψη σας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!