ΠΡΟ – ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Κείμενα αποσπασματικά και άρθρα, νέα βιβλία και σχέδια, θα βρίσκονται εδώ σε αποκλειστικότητα(όπως τιτλοφορείται άλλωστε η «μαμά» κατηγορία). Όλα θα είναι υπογεγραμμένα από τους δημιουργούς τους, με την σύμφωνη γνώμη του καθενός, αλλά και κατοχυρωμένα πνευματικά σαν δικαιώματα. Να είστε προσεκτικοί συνεπώς, αν σκέπτεστε να τα αναπαραγάγετε, καθώς θεωρείται ποινικό αδίκημα, αν δεν έχετε εξασφαλίσει την συγκατάθεση των δημιουργών.

—————————————————————————————————————————————————————————————————————-

V FOR …VENTOUZA! 22/2/2011

Συντάκτης wolf67

Στη δασκάλα που με ρωτούσε γιατί δεν μπορώ να πιάσω το μολύβι της έλεγα ότι βοηθάω τον πατέρα μου στη δουλειά και πονάει το χέρι μου. Στον πατέρα μου έλεγα ότι μας βάζει η δασκάλα να γράφουμε πολύ και βγάζω φούσκα. Στη γιαγιά μου έλεγα και τα δυο.

Η αλήθεια ήταν ότι είχα λιώσει τόσο το Crazy Climber στο ουφάδικο της γειτονιάς που είχα από μια φούσκα ΝΑ με το συμπάθειο σε κάθε αντίχειρα. Το παιχνίδι ήταν τρελό κόλλημα και η ιδέα του ήταν απλή. Να ανεβάσεις ένα παράξενο τυπάκι στην κορυφή μιας πολυκατοικίας.

Το κακό ήταν ότι το ρημάδι είχε δυο λεβιέδες. Ήταν δε και οι δυο σκληροί σα τσιμέντο. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι έπαιζα 85 ώρες την εβδομάδα είχε σαν αποτέλεσμα τις προαναφερθείσες φούσκες. Μέχρι να μάθω το παιχνίδι οι αντίχειρες μου μπορούσαν να σηκώσουν 170 φορές το βάρος τους και ήμουν σίγουρος ότι αν χτυπούσα κάποιον πλέον δυνατά με τον αντίχειρα στο κούτελο θα τον άφηνα στον τόπο, lethal weapon κι έτσι.

Γιατί όπως γνωρίζει ο κάθε καλός και ψαγμένος gamer το χειριστήριο είναι το άλφα και το ωμέγα. Γίνεται να παίξεις pacman και να σου κολλάει ο λεβιές; Να μην ανταποκρίνεται σε κλάσμα δευτερολέπτου; Να έχει τζόγους; Να θέλει μεγάλη κίνηση για να ‘πιάσει’; Το ξεχνάμε….

Από τότε με ταλαιπωρούσαν οι λεβιέδες και ειδικά το πιο αναθεματισμένο και πιο σημαντικό εξάρτημα τους που πολλοί παρέβλεπαν όταν μιλάμε για παιχνίδι στο σπίτι.

Η βεντούζα.

Η βεντούζα είναι απλά αυτό που κολλάει τον τρισκατάρατο λεβιέ πάνω στο γραφείο σου. Με το που πήρα τον θρυλικό μου Amstrad 6128 πήρα κατευθείαν και τον λεβιέ χωρίς να πολυπροσέξω πως πιάνει στο γραφείο.

Το πόσο σημαντική ήταν η βεντούζα το κατάλαβα την πρώτη φορά που έφυγα αεροπεταχτός απ΄το γραφείο μαζί με το joystick σκάζοντας πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας από το οποίο ‘δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο’ όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο πατέρας μου στην απέλπιδη προσπάθεια μου να ξαναφέρω στα ίσια ένα διπλάνο του Β’ Παγκοσμίου που έχανε ύψος.

Από τότε ξεκίνησα σε μια σταυροφορία να βρω επιτέλους Το Λεβιέ Που Βεντουζάρει. Ρώτησα δεξιά αριστερά, φίλησα κατουρημένες ποδιές και τελικά μετά από ηλίθιες συμβουλές για κόλλες και πριτσίνια βρήκα ένα φανταστικό Quickshot το οποίο δεν ξεκόλλαγε ούτε με σφαίρες. Ήμουν πλέον βέβαιος ότι σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής θα επιβιώσουν οι κατσαρίδες, και ο λεβιές μου θα μείνει σταθερά κολλημένος πάνω στο γραφείο.

Το ευφυές μου σχέδιο δεν περιελάμβανε σε καμία του πτυχή που να έχω μελετήσει την πιθανότητα να σκάσει η καρέκλα την ώρα που έπαιζα Kick Off 2 γιατί χοροπήδαγα πάνω της σα ρινόκερος. Αρπάχτηκα απ΄ το joystick με το ένα χέρι νιώθοντας το έδαφος να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια μου και με το άλλο απ’ το πληκτρολόγιο του Amstrad.

Πέρασαν μερικά εφιαλτικά δέκατα του δευτερολέπτου στα οποία ένιωσα πρώτη φορά πως ένιωθαν οι επιβάτες του Τιτανικού όταν έκανε εκείνο το πλανάρισμα πριν φύγει όλος κάτω. Σκέφτηκα να δώσω ένα σάλτο και να πιαστώ απ’ το τραπεζάκι της τραπεζαρίας αλλά θυμήθηκα ότι το είχα σπάσει.

Τα περιθώρια στενεύανε μια και το κατσαρό καλώδιο που συνέδεε τον Amstrad με το monitor είχε τεζάρει και ήμουν βέβαιος ότι κανείς στην Amstrad δε θα δεχόταν να μου αντικαταστήσουν οτιδήποτε, πόσο μάλλον ο ελεεινός μαραγκός που είχε φτιάξει την καρέκλα.

Αφέθηκα στο μοιραίο. Πρώτα άφησα το πληκτρολόγιο. Μετά το λεβιέ. Μετά θυμάμαι να εξηγώ στον πατέρα μου γιατί δεν είναι ασφαλές εκτός από τραπεζάκια να υπάρχουν κοντά μου και κάποιες κακόγουστες ανθοστήλες που δεν είχα προσέξει ποτέ.

Τελικά μερικές φορές και το πολύ βεντούζωμα βλάπτει.

Λάζαρος Αλεξάκης

Το παραπάνω κείμενο, είναι τμήμα του νέου βιβλίου των Γιώργου Κοσκινά και Λάζαρου Αλεξάκη, με τίτλο «Ονειρολόγιον», που είναι κατοχυρωμένο πνευματικά συοθς δημιουργούς και πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγόκερως. Οποιαδήποτε χρήση, ή αναδημοσίευση, τμήματος ή ολόκληρων των κειμένων που φέρουν την υπογραφή των Γιώργου Κοσκινά και Λάζαρου Αλεξάκη, αλλά και τους τίτλους των αποσπασματικών κεφαλαίων που προ – δημοσιεύονται σε αυτό το blog, δίχως την έγγραφη άδεια των δημιουργών και του εκδοτικού οίκου, επισύρει τις προβλεπόμενες από το Ελληνικό και Ευρωπαικό Σύνταγμα κυρώσεις.

————————————————————————————————————————————————————————————————————–

Ο ΒΕΛΖΕΒΟΥΛΗΣ 21/2/2011

Συντάκτης gkosk

Οι τρόποι που χρησιμοποιούνταν για μας φοβίσουν εκείνα τα χρόνια, να μας επαναφέρουν στην οικογενειακή τάξη αν προτιμάτε, είχαν κι αυτοί πολλές ιδιαιτερότητες και φυσικά διαφορές, σε σχέση πάντα με τα σημερινά δεδομένα. Σε αυτές τις προσπάθειες των γονιών μας λοιπόν, οι λέξεις πίσω από το συνολικό κίνητρο, είχαν πολλές φορές κι αυτές μια εφευρετικότητα, μια πρωτοτυπία, που τις έκανε να διαφέρουν από εκείνες των υπολοίπων οικογενειακών καταστάσεων και τους έδιναν ένα στοιχείο μοναδικότητας. Το κάθε σπίτι έτσι, είχε τους δικούς του τρόπους για να επιβάλει την μια χρήση εσωτερικών κανονισμών στα μέλη και όλα αυτά πάντα, μέσα σε ένα κλίμα όπου ο φόβος είχε την δική του θέση. Για μένα και την αδελφή μου, δεν μπορώ να θυμηθώ πιο πειστικό τρόπο για να καθίσουμε αμέσως στο τραπέζι να φάμε, ή να διαβάσουμε τα μαθήματα μας, ή απλά να πέσουμε για ύπνο στο κρεβάτι, από τον …Βελζεβούλη! Τι ήταν αυτός; Μα φυσικά μια τερατώδης μορφή, που στέκονταν όρθια στην τουαλέτα(!), με ένα ύφος τρελού τρόμου, δύο μάτια μεγάλα χωρίς κόρες(!), σκελετωμένο κορμί και απόκοσμο εντελώς παρουσιαστικό! Ένας σκελετός alien της εποχής! Μόνο και μόνο στη θέα του, η φράση «φάτε μην ανοίξω την πόρτα και βγει έξω ο Βελζεβούλης», είχε μια τέτοια επιρροή επάνω μας, ικανή να δώσει φτερά στο πόδια μας! Δε νομίζω τουλάχιστον μέχρι τα 9 μας χρόνια, να αμφισβητήσαμε αυτή την απειλή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήμασταν και τα απόλυτα καλά παιδιά της γειτονιάς! Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, προφανώς δεν θα ακούγαμε την εν λόγω φράση να βγαίνει από τα στόματα των γονιών μας. Τι ήταν όμως αυτό το …πλάσμα με την τόσο τρομερή όψη; Αυτός ο μόνιμος εφιάλτης των παιδικών μας ονείρων; Πέρασαν αρκετά χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή, εντελώς συμπτωματικά σε μια συζήτηση μεταξύ της μητέρας και της θείας μας της συγχωρεμένης, μάθαμε ότι είχε κάποια ράτσα αυτό το πλάσμα. Ανήκε σε κάποια κατηγορία ζωντανών – νεκρών, ή περίεργων απολιθωμάτων μιας μακρινής άλλης εποχής! Κάπου εκεί ησυχάσαμε, αφού γνωρίζοντας ότι δεν είναι ζωντανό, έχασε αρκετή από την λάμψη του φόβου στα μάτια μας! Το όνομα του λοιπόν, ήταν …στακοφίσι! Με την πάροδο των χρόνων και την συσσώρευση γνώσης και πληροφοριών, μάθαμε ακόμη περισσότερα, μέσα σε αυτά και την ερμηνεία αυτής της λέξης, που τελικά εκτός της αρχικής μας απορίας, προκάλεσε έναν παροξυσμό γέλιου, για την εφευρετικότητα και μόνον των γονιών μας και την πρωτοτυπία! Όλα αυτά τα είχε προκαλέσει ένας μπακαλιάρος κύριοι! Το στακοφίσι στην Κερκυραϊκή διάλεκτο, ήταν ένα είδος μπακαλιάρου! Προφανώς η μητέρα μας, που δεν έτρεφε καμία εκτίμηση για αυτή την θαλασσινή λιχουδιά, είχε δει τα μάτια μας να ανοίγουν έντρομα στη θέα του(όταν πρωτοήρθε σπίτι το …θαλασσινό τέρας!), οπότε το κράτησε και μας τρομοκρατούσε επί σειρά ετών με εκείνο! Περιττό να τονίσω εδώ, την μάλλον άσχημη μυρωδιά του, αφού έπειτα από τόσα χρόνια, όσο καλά και να ήταν συντηρημένο, είχε αρχίσει να …χαλάει! Έτσι, ένας παιδικός εφιάλτης πέρασε στην ιστορία και αποδείχτηκε για ακόμη μια φορά, ότι η γνώση έχει πολύ περισσότερες εφαρμογές, από όσες αρχικά φανταζόμασταν! Ο Βελζεβούλης, ή έξω από δω, ξανάρθε στο λεξιλόγιο μας, αλλά στην πραγματική του διάσταση και με μια σειρά άλλων μορφών, όμως όταν έχεις ζήσει τις εποχές του σαν στακοφίσι στην τουαλέτα, δεν μπορεί να σε τρομάξει πια!

Γιώργος Κοσκινάς

—————————————————————————————————————————————————————————————————————